Hangend op de Amazone

Niks cruiseschip, zwembad, cocktails en zonnestoelen. Geen airconditioning, roomservice, of massage. Hangmatten. Zeker één per twee vierkante meter. Een schoolbel die luidt wanneer ontbijt, lunch of avondeten gereed is. En vervolgens een troep mensen die haastig marcheert richting de keuken met een bord om zijn portie op te pikken. Te laat is te laat, dan geen vlees.

Drie dagen lang hingen we tussen 200 andere zwetende mensen. Wat een ervaring! Als het niet voor de harde muziek was die de hele dag de oren van je hoofd blaast (serieus: het begint al om 4 uur 's ochtends, no joke!), zou het net een open, varende gevangenis lijken. Maar wel een gevangenis vol met spelende kinderen, uitzicht over de Amazone en haar dolfijnen - we hebben zowel de grijze als roze gezien, en veel! - en met lokale verkopers die aan boord komen wanneer de boot zijn lading wisselt in de kleine jungle-dorpen en ananas, koud bier, ijs en vis verkopen. En dat voor spotgoedkoop!

De grappen over de boot als gevangenis klinken leuk, maar gek genoeg bleek het ook deels waar. De tweede verdieping werd in beslag genomen door militairen (met guns!) en, verondersteld, gevangenen die in het midden op de grond zaten. We dachten eerst dat het een soort van trainingsdoel had, maar tijdens het uitladen bleek dat deze mensen, nog steeds handcuffed, werden gebracht naar een "zona restrictiva". Je hoeft geen spaans te spreken om dat te begrijpen....

We zijn inmiddels op plaats van bestemming, Yurimaguas, waarvandaan we de bus verder nemen. Eens kijken of we nog een piranha'tje kunnen scoren voor vertrek!