1067 km, 5 dagen

Na drie dagen op een boot gehangen te hebben is een bus toch wel wat anders. We vertrokken vanuit Yurimaguas naar Tarapoto (2 uur, shared taxi), waar we ons overgaven aan onze pizza-cravings. Drie dagen op een boot met vrij eenzijdig eten (rijst, rijst, rijst) jaagt de lust op hol. Voldaan namen we vervolgens een bus naar Pedro Ruiz, een klein dorpje met wel twee(!) geasfalteerde wegen. We kwamen om 02:00 's nachts aan en hadden het geluk dat een hostel vonden waar iemand wakker was. En niet alleen dat, het hostel had ook een tv en warm water en was bovendien spotgoedkoop. Op de markt de volgende ochtend keek iedereen zijn ogen uit: een gringa in Pedro Ruiz! Er werd gebrekkig Engels met me gepraat en iemand vroeg me zelfs waarom ik een Duitse en geen Peruaanse vriend had. Tsja, goeie *knipogend naar Julius*.

Na een geïmproviseerd ontbijt gingen we per motor-taxi met backpacks en al naar de Gocta waterval, met 771 meter de derde hoogste waterval ter wereld! Uiteraard konden we het na de twee uur durende hike niet weerstaan om deze wel erg speciale douche te nemen. Een wel héél speciale: wat een wind en wat waren we zeiknat! Het duurde zeker drie dagen totdat mijn wandelschoenen veranderden van druipend naar vochtig...

Liftend gingen we vervolgens na terug te zijn gehiked naar Chachapoyas, waarvandaan ik de volgende dag de ruïnes van Kuelap bezocht. Een heel avontuur met een wegopbreking op de heenweg waardoor we moesten wachten totdat een bulldozer de route plat kwam leggen en, alsof er niet nog meer mis kon gaan, een lekke band op de terugweg. Het is echt heel wat voor een Peruaanse minibus om een reservewiel bij zich te hebben, maar dat had hij. Thank god! En daarbij ook nog eens een chauffeur die wist hoe hij dit moest handhafen. Ik ben impressed! Uiteindelijk waren we ''slechts'' een uur later terug dan gepland - niet slecht voor Peruvian standards! ''We zijn om 5 uur terug'' betekent hier namelijk letterlijk: er is misschien een roadbloack dat ons ophoudt en wellicht moeten we nog een band verwisselen, maar we zijn zeker terug voor de restaurants sluiten... Duidelijk.

Kuelap zelf was echter prachtig. Ruïnes die compleet begroeid zijn met bomen en planten en die nauwelijks gerestaureerd zijn. Zeker even groot en overweldigend als het beroemde Machu Picchu, maar zonder de crowds. Het moet een enorm volk geweest zijn, de Chachapoyas, met een schatting van 3000 mensen die geleefd hebben in Kuelap. Toch jammer dat ze het uiteindelijk moesten afleggen tegen de Inca's (die op haar beurt werden verslagen door de Spanjaarden natuurlijk).

De volgende ochtend begon onze grote reis richting Ecuador. Een auto van Chachapoyas naar Bagua Grande waar we zo'n beetje met onze backpacks op schoot zaten; van Bagua Grande naar Jaén; van Jaén naar San Ignacio met twee grote tanks vol benzine in de achterbak - dit paste niet alleen nauwelijks met onze volgepropte backpacks, maar was ook wegens de veiligheid een slecht idee, en daarbij had tenminste één van de achterbanden op een haar na geen profiel meer; en van San Ignacio naar La Balsa, de grensovergang met Ecuador. Er zou om 7 uur nog een bus zijn die ons naar de eerstevolgende plaats in Ecuador zou brengen, maar dit is Zuid-Amerika en dus waren we officieel illegaal stuck met een Ecuador-stempel in ons paspoort in een hostel in Peru. Maar dan again, dit is Zuid-Amerika en dus nauwelijks een probleem.

Om 5 uur 's ochtends ging de bus wel waarmee we in het donker door een mistig, heuvelachtig landschap naar Zumba reden. Prachtig! Vooral toen de zon langzaam opkwam. Vanuit Zumba vertrokken we per bus naar Loja om daar vervolgens een nachtbus te nemen naar Cuenca. Zo hadden we niet alleen een paar uur de tijd om onze benen te strekken, maar ook om de lekkerste maracuya milkshake van Zuid-Amerika te proberen. Jam!

Omdat onze bus pas om 2 uur 's nachts vertrok, besloten we op zoek te gaan naar een bar. Niet te vinden, leek het, tot iemand ons tipte voor de uitgaans-area in Loja. Eén groot gekkenhuis: mensen dansten en zongen op straat, auto's kwamen voorbij met de vreemdste belichting en politie was niet in de minderheid. Waarom? Omdat een lokale voetbalclub in Ecuador 1-1 gespeeld had tegen Barcelona. ''Huh?'' zul je wel denken, en dat dachten wij ook voordat we uitvogelden dat het niet Barcelona, Spanje, maar Barcelona, Ecuador, was en het opeens een stuk meer sense maakte.


Inmiddels zijn we in Cuenca, na vijf dagen en 1067 kilometer afgelegd te hebben. Zeker niet de meest efficiente manier om het land binnen te komen, maar wel een prachtige route door heuvels begroeid met oerwoud. Heuvels die in Nederland bergenz ouden heten, maar die ik hier na al het klimgebeuren in La Paz niet meer zo indrukwekkend vind qua hoogte. Cuenca is bovendien een leuke stad, vol met oude kerken, kathedralen en (gratis) musea. We hebben inmiddels het Sombrero en Medicino Historico bezocht, en gaan vandaan naar het modern art museum. Morgen gaan we wandelen in Cajas National Park en daarna reizen we verder naar de kust. Kerst op het strand op slippers, dat lijkt ons wel wat!