Kerst zonder kerstboom
Blijf op de hoogte en volg Line
26 December 2014 | Ecuador, Bahía de Caráquez
Kerst zonder kerstboom. Zonder lekkere koekjes die in de boom hangen. Zonder familie, zonder Top 2000, en zonder mijn tante die altijd veel te veel bonbons bakt op eerste kerstdag. Zonder sneeuw, of wensen dat het snel gaat sneeuwen. Zonder openhaard. Zonder kou. Maar op slippers, met zand tussen de tenen (en niet alleen daar..) en een hoofd als een kreeft. Welcome to the beach!
Nadat ik in Cuenca nog een wandeltochtje had meegepakt in het Cajas National Park - ze zeiden tegen me dat het 5 a 6 uur zou duren, maar dit waren slechts een kleine 3 - waarbij ik zeiknat geregend werd en erachter kwam dat liften niet bepaald makkelijker is als je eruit ziet als een verkopen kat, verlieten we deze topstad met een heerlijke Argentijnse maaltijd: sappige, rode lapjes bief in een o zo lekkere champignon saus! Gezien het feit dat ze hier geen champignons of andere paddenstoelen groeien en dat als je ze tegenkomt, ze vaak ontzettend duur zijn, waren we aangenaam verrast! We namen een nachtbus naar de kust, naar Puerto Lopez. Onze tactiek bleek namelijk goed te werken: 's nachts bussen en vervolgens 's ochtends vroeg, moe, zwak en misselijk aankomen in een hostel. Zo save je een nacht en vaak kun je om 7 uur al wel een kamer in en bijslapen. Slim! Ook als er geen directe bus is en je meerdere malen moet overstappen. Minder slim...
In Puerto Lopez bleek hoe chill het strand is. Bodysurfen, cocktails, heerlijke vis en fruit smoothies. Als resultaat, een flinke kater, toen we de volgende dag het Park National Los Frailes, een verzameling van prachtige stranden waar je langs kunt hiken of, in ons geval, illegaal mountainbiken, bezochten. Het was duidelijk waarom het niet mocht: rotsen op het strand die lastig te trotseren waren met de fiets in de hand, maar dat maakte het des te leuker! 's Avonds aten we vis op een gefrituurde laag van groene banenen. De eerste bananen die ik ooit in mijn leven, vrijwillig, gegeten heb (checkpoint!), maar gelukkig smaakten, roken of leken ze totaal niet op mijn grote voedselallergie en bovendien was het goed weg te spoelen met mijn Amaretto-chocomelk.
Het strand was fantastisch, maar niks bleek minder waar. Julius had al een tijdje last in z'n zij en dus besloten we te gaan naar Manta, 3 uur per bus, waar de dichtbijzijnde dokter was. Een niersteen, bleek, na bloed- en urinetesten en zo'n scanapparaat dat ze ook bij zwangere vrouwen gebruiken. Maar ondanks alles kon Julius nog lachen. Het is dan ook een feest om een ziekenhuis in Ecuador van dichtbij te zien: flirtende dokters, chaos wat betreft materiaal en geen duidelijke wachtrij. Op een gegeven moment werd mij zelfs gevraagd om voor Julius wat op te halen bij de apotheek. ''Nu moet ik betalen'', dacht ik, aangezien we daarvoor niks van een rekening gezien hadden, maar nee: ik kreeg drie zakken zoutoplossing mee voor het infuus, een tas vol naalden en een berg aan vloeistoffen. ''Gaan ze dat dan allemaal bij Julius naar binnen pompen?'', gezien het feit dat hij al aan het infuus lag en daar liters antibiotica via binnenkreeg. Maar gelukkig niet, het bleek de manier waarop de dokters zichzelf voorzien in hun voorraad. Interessant...
Na een aantal uren in het ziekenhuis te hebben doorgebracht (ik heb mijn ogen uitgekeken!), besloten we ons te trakteren op sushi aangezien Manta beroemd is om zijn tonijn. En de sashimi en tonijnsteak waren echt jammie!
De volgende ochtend, de ochtend van kerstavond, vertrokken we verder naar het noorden naar Canoa (kanoe) om te surfen en kerst te vieren. Mooie golfen, een ton aan strandtentjes met elk hun eigen muziek, een hostel op een kleine 30 meter van de golven en veel zon. Heel veel zon. En dat hebben we geweten, de aloë vera is halfleeg (of halfvol).. Je moet toch wat aan de kust en dus aten we op kerstavond een exclusief diner met alleen maar vis. Voor de liefhebbers:
Tapasstijl vis: garnalen, octopus en andere vissoorten
Calamares
Brood met kruidenboter
Ensalada di mare
Garnalen a la plancha
Crepe met fruit, chocolade en ijs
Worteltaart
Geen champagne, Julius was immers aan de antibiotica en ik verwacht eigenlijk ook niet dat ze dat hier hebben, maar wel een lekkere wijn. Eerste kerstdag aten we pannenkoeken voor ontbijt en de traditionele kalkoen in ons hostel voor diner, waar ze dat als specialty hadden voor de kerst. Daarnaast surfden we de hele dag, zwommen in het water en werkten aan onze verbrandingen. Het surfen gaat nog maar matig (het schijnt toch een stuk moeilijker dan 10 jaar geleden toen ik nog een stuk kleiner en lichter was), maar de komende dagen gaan we het nogmaals proberen! Het zou nog maar zo kunnen zijn dat ik flink bruin terug kom!
Beter laat dan nooit: fijne feestdagen! En wij gaan vanavond, tweede kerstdag, lekker lobster eten met de voetjes in het zand. Jaloers? Vast!
Nadat ik in Cuenca nog een wandeltochtje had meegepakt in het Cajas National Park - ze zeiden tegen me dat het 5 a 6 uur zou duren, maar dit waren slechts een kleine 3 - waarbij ik zeiknat geregend werd en erachter kwam dat liften niet bepaald makkelijker is als je eruit ziet als een verkopen kat, verlieten we deze topstad met een heerlijke Argentijnse maaltijd: sappige, rode lapjes bief in een o zo lekkere champignon saus! Gezien het feit dat ze hier geen champignons of andere paddenstoelen groeien en dat als je ze tegenkomt, ze vaak ontzettend duur zijn, waren we aangenaam verrast! We namen een nachtbus naar de kust, naar Puerto Lopez. Onze tactiek bleek namelijk goed te werken: 's nachts bussen en vervolgens 's ochtends vroeg, moe, zwak en misselijk aankomen in een hostel. Zo save je een nacht en vaak kun je om 7 uur al wel een kamer in en bijslapen. Slim! Ook als er geen directe bus is en je meerdere malen moet overstappen. Minder slim...
In Puerto Lopez bleek hoe chill het strand is. Bodysurfen, cocktails, heerlijke vis en fruit smoothies. Als resultaat, een flinke kater, toen we de volgende dag het Park National Los Frailes, een verzameling van prachtige stranden waar je langs kunt hiken of, in ons geval, illegaal mountainbiken, bezochten. Het was duidelijk waarom het niet mocht: rotsen op het strand die lastig te trotseren waren met de fiets in de hand, maar dat maakte het des te leuker! 's Avonds aten we vis op een gefrituurde laag van groene banenen. De eerste bananen die ik ooit in mijn leven, vrijwillig, gegeten heb (checkpoint!), maar gelukkig smaakten, roken of leken ze totaal niet op mijn grote voedselallergie en bovendien was het goed weg te spoelen met mijn Amaretto-chocomelk.
Het strand was fantastisch, maar niks bleek minder waar. Julius had al een tijdje last in z'n zij en dus besloten we te gaan naar Manta, 3 uur per bus, waar de dichtbijzijnde dokter was. Een niersteen, bleek, na bloed- en urinetesten en zo'n scanapparaat dat ze ook bij zwangere vrouwen gebruiken. Maar ondanks alles kon Julius nog lachen. Het is dan ook een feest om een ziekenhuis in Ecuador van dichtbij te zien: flirtende dokters, chaos wat betreft materiaal en geen duidelijke wachtrij. Op een gegeven moment werd mij zelfs gevraagd om voor Julius wat op te halen bij de apotheek. ''Nu moet ik betalen'', dacht ik, aangezien we daarvoor niks van een rekening gezien hadden, maar nee: ik kreeg drie zakken zoutoplossing mee voor het infuus, een tas vol naalden en een berg aan vloeistoffen. ''Gaan ze dat dan allemaal bij Julius naar binnen pompen?'', gezien het feit dat hij al aan het infuus lag en daar liters antibiotica via binnenkreeg. Maar gelukkig niet, het bleek de manier waarop de dokters zichzelf voorzien in hun voorraad. Interessant...
Na een aantal uren in het ziekenhuis te hebben doorgebracht (ik heb mijn ogen uitgekeken!), besloten we ons te trakteren op sushi aangezien Manta beroemd is om zijn tonijn. En de sashimi en tonijnsteak waren echt jammie!
De volgende ochtend, de ochtend van kerstavond, vertrokken we verder naar het noorden naar Canoa (kanoe) om te surfen en kerst te vieren. Mooie golfen, een ton aan strandtentjes met elk hun eigen muziek, een hostel op een kleine 30 meter van de golven en veel zon. Heel veel zon. En dat hebben we geweten, de aloë vera is halfleeg (of halfvol).. Je moet toch wat aan de kust en dus aten we op kerstavond een exclusief diner met alleen maar vis. Voor de liefhebbers:
Tapasstijl vis: garnalen, octopus en andere vissoorten
Calamares
Brood met kruidenboter
Ensalada di mare
Garnalen a la plancha
Crepe met fruit, chocolade en ijs
Worteltaart
Geen champagne, Julius was immers aan de antibiotica en ik verwacht eigenlijk ook niet dat ze dat hier hebben, maar wel een lekkere wijn. Eerste kerstdag aten we pannenkoeken voor ontbijt en de traditionele kalkoen in ons hostel voor diner, waar ze dat als specialty hadden voor de kerst. Daarnaast surfden we de hele dag, zwommen in het water en werkten aan onze verbrandingen. Het surfen gaat nog maar matig (het schijnt toch een stuk moeilijker dan 10 jaar geleden toen ik nog een stuk kleiner en lichter was), maar de komende dagen gaan we het nogmaals proberen! Het zou nog maar zo kunnen zijn dat ik flink bruin terug kom!
Beter laat dan nooit: fijne feestdagen! En wij gaan vanavond, tweede kerstdag, lekker lobster eten met de voetjes in het zand. Jaloers? Vast!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
