Klettersteigen op z’n Chinees
Blijf op de hoogte en volg Line
14 Juli 2013 | China, Xi'an
Mannen lopen rond met half ontblootte borstkassen, en dan vooral het soort dat er niet bepaald trots op hoort te zijn, en paraplu’s overheersen de straten ook als het niet regent: in Xi’an is het warm, heel erg warm. Wat was ik een bofkont in Beijing met die regen!
Meteen na aankomst in de stad vertrok ik per bus naar de Terracotta Warriors, een enorm leger van steen en de trekpleister van Xi’an. Gemaakt destijds voor de emperor van de Qing Dynasty, die geloofde dat het leger hem zou dienen in de onderwereld, the afterlife, trekken de soldaten miljoenen bezoekers elk jaar. En het is werkelijk enorm indrukwekkend! Al de 6000 soldaten hebben elk een individueel gezicht en staan opgesteld alsof ze klaar zijn om aan te vallen – alleen de wapens missen, die waren namelijk gemaakt van hout en zijn dus mettertijd verloren gegaan. Mocht je in de buurt zijn, het is zeker een bezoekje waard!
’s Avonds at ik Sichuan cuisine (spicy spicy!) met een Chinese jongen die ik ontmoette in de bus. Hij kwam uit Beijing en wist me van alles over de geschiedenis van Xi’an te vertellen, de stad die aan de start van de Silk Road ligt die lang geleden handel mogelijk maakte tussen het oosten en westen. Niet voor niets is er op elke toeristenspot dus ook “silk” te koop – echt of nep? Vraag het niet aan mij.
Mijn tweede dag in Xi’an bracht ik door op Huashan, of Huashan Mountain zoals veel toeristen zeggen (onterecht en incorrect, “shan” betekent al berg in het Chinees). 3999 treden omhoog door de mist en regen, de tocht: 2000 meter klimmen. Hoewel ik altijd dacht dat Chinezen niet zo van wandelen hielden, ik had het mis. Veel meer toeristen dan ik verwacht, of misschien is gehoopt een beter woord… Onderweg beklom ik een trap van tachtig (!!!) graden – nee geen ladder – en genoot ik van alle mensen die met mij op de foto wilden. Nat en doorweekt bereikte ik de eerste top, waar de mist en wolken langzaam plaats maakten voor zonlicht en blauwe lucht. Die had ik gemist met alle smog in China!
De tocht was leuk, maar het hoogtepunt lag nog te wachten: een klettersteig, hier in China! Zo’n 30 meter langs de rand van een rots lopen met een harnas dat alleen bestond uit een armstukje – veilig noemen we dat niet bepaald in Europa. Ver naar beneden kijken zat er helaas niet in, zwevend boven de wolken maakte ik mijn weg door de heldhaftige Chinezen die zich ook aan de via ferrata waagden. Een via ferrata (= klettersteig) op z’n Chinees: kort, niet bepaald extreem veilig, maar ook niet bepaald extreem eng. Zoals de Chinezen het leuk vinden zullen we maar zeggen.
Na een aantal biertjes te hebben gedronken met de Brit die met mij Huashan beklom en moe naar bed te zijn gegaan, besloot ik vandaag Xi’an zelf maar eens te exploren. Xi’an is namelijk niet alleen vanuit een historisch perspectief interessant, het is ook een stad waar enorm veel verschillende groepen samen leven: zo is het Moslim gedeelte van de stad erg groot met een officieel Muslim Quarter vol met markten, restaurants en een moskee (de grootste van China, schijnt) en heeft ook deze stad een Lama tempel. Het belangrijkste: het eten is ontzettend goed!
Ik zwierf door straten met antiek en kunst kraampjes, bezocht de moskee tijdens het gebed en fietste 15 kilometer over de stadsmuur waarvandaan vooral het arme gedeelte van de stad goed zichtbaar is – een klein beetje aan die good old days in Holten deed het me wel denken, dat fietsen. ’s Avonds at ik in een restaurant waar alle bediendes tien minuten lang verstijfd naast mijn tafel bleven staan nadat ik binnenkwam (staren is hier nou niet bepaald onbeleefd) en inmiddels wacht ik op mijn trein die me per Silk Road naar Lanzhou vervoerd. Wat ik daar te zoeken heb? Mijn ouders en Remo!!!
Het alleen reizen is ten einde gekomen en ik kan niet wachten om mijn familie China te laten zien, hen al dat fantastische Chinese eten te laten proeven, Mahjong te leren spelen en samen te lachten om al die rarigheden hier die ervoor zorgen dat ik China zo nu en dan liefheb, dan weer haat. Bovendien zullen we eindelijk zien of de kippenfan van de familie dat nog steeds is na de nummer 1 van de Chinese delicatessen te hebben gegeten: kippenpoten – maak je borst maar nat Joran!
Vanuit Lanzhou zullen we vertrekken naar Lhasa, Tibet. Vierentwintig uur per trein. 24! Ik denk dat het Line-made survivalpakket voor de fam, bestaande uit een wc-rol (toiletpapier of servetten in restaurants? vergeet het maar!), Chinese snacks om de smaakpupillen op scherp te stellen, tingtao bier om verzekerd te zijn van een goede nachtrust in de trein en koffie zodat we ook nog dinsdagochtend door een deur kunnen (niet voor mij uiteraard), zeker van pas zal komen. Maar voor nu: laat ik eerst maar eens mijn nachttrein naar Lanzhou doorstaan.
Meteen na aankomst in de stad vertrok ik per bus naar de Terracotta Warriors, een enorm leger van steen en de trekpleister van Xi’an. Gemaakt destijds voor de emperor van de Qing Dynasty, die geloofde dat het leger hem zou dienen in de onderwereld, the afterlife, trekken de soldaten miljoenen bezoekers elk jaar. En het is werkelijk enorm indrukwekkend! Al de 6000 soldaten hebben elk een individueel gezicht en staan opgesteld alsof ze klaar zijn om aan te vallen – alleen de wapens missen, die waren namelijk gemaakt van hout en zijn dus mettertijd verloren gegaan. Mocht je in de buurt zijn, het is zeker een bezoekje waard!
’s Avonds at ik Sichuan cuisine (spicy spicy!) met een Chinese jongen die ik ontmoette in de bus. Hij kwam uit Beijing en wist me van alles over de geschiedenis van Xi’an te vertellen, de stad die aan de start van de Silk Road ligt die lang geleden handel mogelijk maakte tussen het oosten en westen. Niet voor niets is er op elke toeristenspot dus ook “silk” te koop – echt of nep? Vraag het niet aan mij.
Mijn tweede dag in Xi’an bracht ik door op Huashan, of Huashan Mountain zoals veel toeristen zeggen (onterecht en incorrect, “shan” betekent al berg in het Chinees). 3999 treden omhoog door de mist en regen, de tocht: 2000 meter klimmen. Hoewel ik altijd dacht dat Chinezen niet zo van wandelen hielden, ik had het mis. Veel meer toeristen dan ik verwacht, of misschien is gehoopt een beter woord… Onderweg beklom ik een trap van tachtig (!!!) graden – nee geen ladder – en genoot ik van alle mensen die met mij op de foto wilden. Nat en doorweekt bereikte ik de eerste top, waar de mist en wolken langzaam plaats maakten voor zonlicht en blauwe lucht. Die had ik gemist met alle smog in China!
De tocht was leuk, maar het hoogtepunt lag nog te wachten: een klettersteig, hier in China! Zo’n 30 meter langs de rand van een rots lopen met een harnas dat alleen bestond uit een armstukje – veilig noemen we dat niet bepaald in Europa. Ver naar beneden kijken zat er helaas niet in, zwevend boven de wolken maakte ik mijn weg door de heldhaftige Chinezen die zich ook aan de via ferrata waagden. Een via ferrata (= klettersteig) op z’n Chinees: kort, niet bepaald extreem veilig, maar ook niet bepaald extreem eng. Zoals de Chinezen het leuk vinden zullen we maar zeggen.
Na een aantal biertjes te hebben gedronken met de Brit die met mij Huashan beklom en moe naar bed te zijn gegaan, besloot ik vandaag Xi’an zelf maar eens te exploren. Xi’an is namelijk niet alleen vanuit een historisch perspectief interessant, het is ook een stad waar enorm veel verschillende groepen samen leven: zo is het Moslim gedeelte van de stad erg groot met een officieel Muslim Quarter vol met markten, restaurants en een moskee (de grootste van China, schijnt) en heeft ook deze stad een Lama tempel. Het belangrijkste: het eten is ontzettend goed!
Ik zwierf door straten met antiek en kunst kraampjes, bezocht de moskee tijdens het gebed en fietste 15 kilometer over de stadsmuur waarvandaan vooral het arme gedeelte van de stad goed zichtbaar is – een klein beetje aan die good old days in Holten deed het me wel denken, dat fietsen. ’s Avonds at ik in een restaurant waar alle bediendes tien minuten lang verstijfd naast mijn tafel bleven staan nadat ik binnenkwam (staren is hier nou niet bepaald onbeleefd) en inmiddels wacht ik op mijn trein die me per Silk Road naar Lanzhou vervoerd. Wat ik daar te zoeken heb? Mijn ouders en Remo!!!
Het alleen reizen is ten einde gekomen en ik kan niet wachten om mijn familie China te laten zien, hen al dat fantastische Chinese eten te laten proeven, Mahjong te leren spelen en samen te lachten om al die rarigheden hier die ervoor zorgen dat ik China zo nu en dan liefheb, dan weer haat. Bovendien zullen we eindelijk zien of de kippenfan van de familie dat nog steeds is na de nummer 1 van de Chinese delicatessen te hebben gegeten: kippenpoten – maak je borst maar nat Joran!
Vanuit Lanzhou zullen we vertrekken naar Lhasa, Tibet. Vierentwintig uur per trein. 24! Ik denk dat het Line-made survivalpakket voor de fam, bestaande uit een wc-rol (toiletpapier of servetten in restaurants? vergeet het maar!), Chinese snacks om de smaakpupillen op scherp te stellen, tingtao bier om verzekerd te zijn van een goede nachtrust in de trein en koffie zodat we ook nog dinsdagochtend door een deur kunnen (niet voor mij uiteraard), zeker van pas zal komen. Maar voor nu: laat ik eerst maar eens mijn nachttrein naar Lanzhou doorstaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
