File lopen op de muur

Tussen de mensen van een lage klasse en studenten die een zo goedkoop mogelijk ticket naar huis geboekt hadden, zat ik in de trein naar Beijing. Beijing, de hoofdstad van het noorden, letterlijk vertaald. Ik had mezelf al op mijn rugzak gepositioneerd naast een aantal kinderen die net zoals ik vierentwintig uur moesten “staan” toen mijn reddende engel in de deur verscheen; of ik een zitplaats zocht. JA! En zo zat ik nog geen uur later op een stoel tussen de moeders die foto’s met mij wilden en studenten die hun Engels kwamen oefenen. Wat mij gered heeft? Het boek dat ik uit mijn hostel in Zhangjiajie (ZJJ) had meegenomen – Jo Nesbo, Snowman (aanrader!) – en een enorm gevoel voor geduld, ahum.

Een hele ervaring (China is het enige land waar ik muziek ben tegengekomen in de trein om de passagiers wakker te maken) en 24 uur later was ik er: Beijing. De stad waar je tas door de security moet voordat je Tian’anmen Square op mag, waar 500 jaar geleden mensen geëxecuteerd werden bij het betreden van de Verboden Stad (vergelijk het met nu: een kaartje kost slechts drie euro ipv je leven) en waar je urenlang recht in de zon kunt staren – zo erg staat het met de luchtvervuiling! Het woord uitzicht kennen de Chinezen in Beijing dan ook niet. Een kleine teleurstelling bij het beklimmen van alle treden in Jinshan park die het beste uitzicht in Beijing beloofden…

Ik bezocht de Temple of Heaven, at zeester en schorpioen op de Night Market en zag tal van Westerse gezichten. Wat een verschil met ZJJ! Mijn persoonlijke gids had ik inmiddels gevonden: in het hostel ontmoette ik een jongen uit Pakistan die voor business in China was en zijn vriend, een Chinese jongen die hem hielp met het Mandarijn bij het maken van de deals. En het was deze vriend die mij alles vertelde over de Culturele Revolutie, de situatie met Tibet en Taiwan en de grote aanhang van het boeddhisme. Zeer interessant!

Het was maandag en we zaten in een café toen het nieuws binnenkwam: het was deze zelfde “gids” die te horen kreeg dat zijn visum voor de Verenigde Staten geaccepteerd was en hij nu for real ging verhuizen naar het, letterlijk vertaald uit het Chinees, “mooie land” om zijn studie te vervolgen. Reden voor een feest? Voor de Chinezen wel. Hij trakteerde ons niet alleen op drankjes, maar nam ons ook mee voor Peking Duck, het gerecht waar Beijing om bekend staat. Eend in een soort van pannenkoekje – wauw, heerlijk. Dat ik die volgende ochtend vroeg op zou staan om de Grote Muur te gaan bekijken kon me op dat moment even gestolen worden.

De volgende ochtend helaas niet. Na bijna door mijn wekker te hebben geslapen, haastte ik me een weg naar de bus die naar Mutianyu, een minder goed onderhouden en dus ook minder toeristisch gedeelte van de muur, vertrok. Sommige treden zijn enorm, andere scheef. Een gedeelte is gerestaureerd, een ander deel begroeid met bomen en struiken – als een soort Indiana Jones door de jungle, zo voelde het. Het uitzicht was, ondanks de regen, top. Wat een enorme opdracht is dat in de tijd geweest! Enorm, dat is de Grote Muur. En vermoeiend, al die traptreden. Het bier en eten dat we na afloop bij mijn favo Moslim-Chinese restaurant aten waren dan ook welverdiend, gambe!

Rokende mensen in de trein, hurkwc’s zonder toiletpapier en hostelbedden zonder (bij wijze van spreken) matras. Kortom, gekke dingen heb ik op dit moment van mijn reis wel gezien. Maar om nou naast twee oude Chinese vrouwen te hurken in een toiletgebouw zonder enige vorm van deur of muur... dat gaat zelfs mij te ver – dit was overigens onvoorstelbaar voor de Chinezen, te oordelen naar hun blikken en “uitnodigingen” mij de wc in te krijgen. Nee, laat mij dan maar wachten. Ik hurk liever alleen.

Woensdag beklom ik de Drum en Bell Tower die al 652 jaar dienen om de tijd aan te duiden in Beijing, liep ik door de hutongs (kleine straatjes) en shoppingmalls en bezocht ik het 798 Art District dat vol zit met galerieën en alternatieve en/of moderne winkeltjes. Te laat was ik helaas om Mao’s lichaam in levende lijve te bewonderen, al gaat het gerucht rond dat het niet het lichaam van Mao maar van een Mao-lookalike is dat in zijn Memorial Hall ter openbaring ligt. Die fascinatie van de Chinezen met deze man blijft me verbazen!

Mijn laatste dag in Beijing bracht ik door op de muur, in Badaling. Als ze ergens het record proberen te breken hoeveel mensen er op hetzelfde moment op dezelfde plek kunnen zijn, is dat hier: filet lopen op de muur, met Chinezen die, stiekem of niet, foto’s van en met mij maken, op hakken lopen en kinderwagens meeslepen. Ik voelde me als het Statue of Liberty in New York: de een na de ander wilde “de buitenlander met blond haar op Chinese grond” vastleggen. En het werkte als een kettingreactie. Als er een schaap over de dam is dan volgen er meer. Precies, ja. En ik? Ik hield de score bij, met pen op mijn hand. En hij zag blauw, zullen we maar zeggen, met meer dan vijftig foto’s die er van me genomen zijn… dat is nou de China-experience.

Nu laat ik de smog achter me en zit ik in de trein naar Xi’an. Nog vier nachten in goedkope hostels, en dan zijn mijn ouders en Remo hier. Twee maanden zijn omgevlogen, al kan ik niet wachten om in plaats van “Wie ben jij? Waar kom je vandaan?” eindelijk wat meer diepgaande gesprekken te voeren. Dan Tibet en Yunnan provincie, het belooft veel goeds.

Over. En uit.