Terug bij af: Hong Kong
Blijf op de hoogte en volg Line
04 Augustus 2013 | Qatar, Doha
Bij de grensovergang tussen China en Hong Kong is er niet aan te ontkomen: Hong Kong mensen zijn meer civilized, meer hip, meer modebewust dan de Chinezen. Ze spreken beter Engels, hebben betere manieren en zijn op meerdere vlakken, positief maar zeker ook negatief, beinvloed door het westen. Thuis, zo voelde het voor mij, met mijn familie die op bezoek kwam.
Per MTR aangekomen in het hotel, sloegen we aan het onderhandelen op Ladies Market, een van de top toeristenattracties in Mongkok, het Chinese deel van HK. En hoezeer mijn onderhandelskills, in het Chinees uiteraard, er in China op vooruit waren gegaan, zo weinig had ik er nu aan: Mandarijn maakte plaats voor Cantonees en xiexie voor mgoi. Als we nog niet genoeg gekocht hadden op onze reis, deden we dat nu wel: chopsticks, oortjes, iphone-hoesjes, adapters, een Mahjong kaartspel en, niet te vergeten, een koud biertje. Hoe dat allemaal in onze koffers moest passen? Hmmm, goede vraag.
We namen de MTR naar Hong Kong Island, bezochten hip en happening SOHO waar alle Westerners zich na het werk verzamelen in de Westerse-stijl bars en restaurants, aten Mexicaans en beklommen de langste roltrap van de wereld. Grappig was vooral het grote verschil in mensen met niet alleen China, maar ook Kowloon (HK): de Chinezen zien er fancy pancy uit en spreken Engels, zelfs onderling. Dat sommige Chinees-HKers zich te goed voelen voor hun achtergrond had ik wel eens gehoord, om het zo duidelijk in praktijk te zien was nieuw. Hoge hakken, korte jurkjes en een flinke laag make-up. Een klein beetje Europa in China, een aangename verrassing voor de familie.
's Avonds namen we de Star Ferry terug naar het vaste land van Hong Kong, werden we (ja zelfs ik!) overweldigd door de indrukwekkende skyline en slenterden we over Temple Street Market, een van mijn favoriete plekken van HK. De volgende ochtend haalde ik met Trudy mijn loodzware koffer op bij de universiteit, liet ik haar mijn kamer zien en aten we dim sum. Het regende, en een tyfoon was op komst. “Het was toch altijd mooi weer in Hong Kong Line?”, ja dat was ook zo toen ik er zat!
Toch vonden we het juiste moment om de Peak Tram te nemen naar dé uitzichtsplek van Hong Kong, en het hoogste 360 graden uitzichtplatform ter wereld – voor een kleine 552 meter verbaast mij dat. Het zicht was fantastisch: de regen van de afgelopen weken had een groot deel van de pollution weggespoelt. Gaaf!
Die avond nam Bonnie, een goede vriendin van mij die volgend jaar in Londen gaat studeren, ons mee voor Peking Duck, de signaturedish van Noord-China: geroosterde eend die in zijn geheel geserveerd wordt en op de hoek van de tafel door de kok in stukken wordt gesneden. Gegeten wordt het met een soort pannenkoekje, komkommer, ui en een speciaal soort saus, Beijing stijl. En in stijl deden we het: na afloop bezochten we Ozone, de bar in het hoogste gebouw van HK en de hoogste bar ter wereld – zoals de bediening vertelde, de hogere gebouwen hebben geen bar. Een drankje zat er helaas (of gelukkig, als je naar de prijslijst keek) niet in, Appie kwam namelijk niet binnen met zijn slippers. Dresscode voor mannen in plaats van vrouwen, omgekeerde wereld is het hier! Uiteindelijk werd het een bar op een lagere verdieping, met een net zo spectaculair uitzicht en met misschien wel betere cocktails. Jazzmuziek en fantastische bediening. Als Westerling wordt je hier toch een streepje voorgetrokken!
We bezochtten het Museum of History, aten dim sum (kleine mandjes met kleine gestoofde hapjes, bestaande uit o.a. beef balls, siu mai, dumplings en buns) die door de Michelin gids wordt aangeraden en dineerden op de straat, bier en vis. Het weer was nog steeds slecht en bij mij begon de blues langzaam in te slaan. Wat is HK leuk, en wat snel ga ik alweer weg!
Onze laatste dag zou het weer dan eindelijk veranderen: zon! Zon? Beach! We vertrokken 's ochtends vroeg per ferry naar Lamma Island, een van de grotere eilanden rondom HK met een geheel autovrije zone. Het water was heerlijk, de golven hoog en de reddingsploegen actief: elke tien minuten ging er wel iemand te water, en dat terwijl het strand vrij leeg was – of ze willen niet bruin worden hier of ze kunnen simpelweg niet zwemmen. Het was zelfs zo erg dat om een gegeven moment werd omgeroepen dat de rode vlag gehezen werd vanwege een “rough sea”. Die babygolfjes zullen wel te veel voor de HKers zijn geweest....
Verbrand zaten we even later aan de sushi op het vliegveld. Het einde was in zicht, een bitter einde. Tweeënhalve maand heb ik rondgereisd, me ondergedompeld in de verschillende culturen, een beetje geproefd van de verschillende sferen en de ontdekking gedaan dat alleen reizen echt een stuk makkelijker is dan samen – niks compromisen! Ik ga het missen, alles. De vieze wc's, het twijfelachtige straateten, de Chinezen die naar me staren, foto's van me maken, de overvolle treinen, de interessante gesprekken..... ik heb de blues.
Maar ook aan deze blues zit een positieve kant: Julius die me over vijftien uur staat op te wachten op het treinstation van Freiburg. Duitsland, maak je borst maar nat!
Per MTR aangekomen in het hotel, sloegen we aan het onderhandelen op Ladies Market, een van de top toeristenattracties in Mongkok, het Chinese deel van HK. En hoezeer mijn onderhandelskills, in het Chinees uiteraard, er in China op vooruit waren gegaan, zo weinig had ik er nu aan: Mandarijn maakte plaats voor Cantonees en xiexie voor mgoi. Als we nog niet genoeg gekocht hadden op onze reis, deden we dat nu wel: chopsticks, oortjes, iphone-hoesjes, adapters, een Mahjong kaartspel en, niet te vergeten, een koud biertje. Hoe dat allemaal in onze koffers moest passen? Hmmm, goede vraag.
We namen de MTR naar Hong Kong Island, bezochten hip en happening SOHO waar alle Westerners zich na het werk verzamelen in de Westerse-stijl bars en restaurants, aten Mexicaans en beklommen de langste roltrap van de wereld. Grappig was vooral het grote verschil in mensen met niet alleen China, maar ook Kowloon (HK): de Chinezen zien er fancy pancy uit en spreken Engels, zelfs onderling. Dat sommige Chinees-HKers zich te goed voelen voor hun achtergrond had ik wel eens gehoord, om het zo duidelijk in praktijk te zien was nieuw. Hoge hakken, korte jurkjes en een flinke laag make-up. Een klein beetje Europa in China, een aangename verrassing voor de familie.
's Avonds namen we de Star Ferry terug naar het vaste land van Hong Kong, werden we (ja zelfs ik!) overweldigd door de indrukwekkende skyline en slenterden we over Temple Street Market, een van mijn favoriete plekken van HK. De volgende ochtend haalde ik met Trudy mijn loodzware koffer op bij de universiteit, liet ik haar mijn kamer zien en aten we dim sum. Het regende, en een tyfoon was op komst. “Het was toch altijd mooi weer in Hong Kong Line?”, ja dat was ook zo toen ik er zat!
Toch vonden we het juiste moment om de Peak Tram te nemen naar dé uitzichtsplek van Hong Kong, en het hoogste 360 graden uitzichtplatform ter wereld – voor een kleine 552 meter verbaast mij dat. Het zicht was fantastisch: de regen van de afgelopen weken had een groot deel van de pollution weggespoelt. Gaaf!
Die avond nam Bonnie, een goede vriendin van mij die volgend jaar in Londen gaat studeren, ons mee voor Peking Duck, de signaturedish van Noord-China: geroosterde eend die in zijn geheel geserveerd wordt en op de hoek van de tafel door de kok in stukken wordt gesneden. Gegeten wordt het met een soort pannenkoekje, komkommer, ui en een speciaal soort saus, Beijing stijl. En in stijl deden we het: na afloop bezochten we Ozone, de bar in het hoogste gebouw van HK en de hoogste bar ter wereld – zoals de bediening vertelde, de hogere gebouwen hebben geen bar. Een drankje zat er helaas (of gelukkig, als je naar de prijslijst keek) niet in, Appie kwam namelijk niet binnen met zijn slippers. Dresscode voor mannen in plaats van vrouwen, omgekeerde wereld is het hier! Uiteindelijk werd het een bar op een lagere verdieping, met een net zo spectaculair uitzicht en met misschien wel betere cocktails. Jazzmuziek en fantastische bediening. Als Westerling wordt je hier toch een streepje voorgetrokken!
We bezochtten het Museum of History, aten dim sum (kleine mandjes met kleine gestoofde hapjes, bestaande uit o.a. beef balls, siu mai, dumplings en buns) die door de Michelin gids wordt aangeraden en dineerden op de straat, bier en vis. Het weer was nog steeds slecht en bij mij begon de blues langzaam in te slaan. Wat is HK leuk, en wat snel ga ik alweer weg!
Onze laatste dag zou het weer dan eindelijk veranderen: zon! Zon? Beach! We vertrokken 's ochtends vroeg per ferry naar Lamma Island, een van de grotere eilanden rondom HK met een geheel autovrije zone. Het water was heerlijk, de golven hoog en de reddingsploegen actief: elke tien minuten ging er wel iemand te water, en dat terwijl het strand vrij leeg was – of ze willen niet bruin worden hier of ze kunnen simpelweg niet zwemmen. Het was zelfs zo erg dat om een gegeven moment werd omgeroepen dat de rode vlag gehezen werd vanwege een “rough sea”. Die babygolfjes zullen wel te veel voor de HKers zijn geweest....
Verbrand zaten we even later aan de sushi op het vliegveld. Het einde was in zicht, een bitter einde. Tweeënhalve maand heb ik rondgereisd, me ondergedompeld in de verschillende culturen, een beetje geproefd van de verschillende sferen en de ontdekking gedaan dat alleen reizen echt een stuk makkelijker is dan samen – niks compromisen! Ik ga het missen, alles. De vieze wc's, het twijfelachtige straateten, de Chinezen die naar me staren, foto's van me maken, de overvolle treinen, de interessante gesprekken..... ik heb de blues.
Maar ook aan deze blues zit een positieve kant: Julius die me over vijftien uur staat op te wachten op het treinstation van Freiburg. Duitsland, maak je borst maar nat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
