I <3 U TEACHER LINE

Dat werd er gister op het schoolbord geschreven na een week te hebben lesgegeven op Mister Rady's CESHE Cambodia, een school voor kinderen die openbaar onderwijs niet kunnen veroorloven. Alle hugs, high-fives, lachende gezichten.... een week is kort, maar vol belevenissen!

Zondagavond werd ik opgepikt in mijn hostel en zo'n uur met de tuk-tuk buiten de stad vervoerd naar Mister Rady's huis. Voor 30$ - gek genoeg is dat de currency die hier uit de atms komt - zou ik daar vijf dagen verblijven; eten, water en een fantastische familie, die me leerde curry te koken, mango's uit de bomen te slaan en kikkers (!!) te vangen die de volgende dag op het menu stonden, inclusief. Een handmatige douche en wc en eten dat zelf verbouwd en/of gevangen wordt. In een woord: fantastisch!

Met de drie andere vrijwilligers begon maandagochtend het lesgeven: 8-10 beginners, 10-2 lunch, 2-4 intermediair en 5-6 geavanceerd. Van bingo, het alfabet en een voorleeswedstrijd tot een 250 woorden tellend essay over "je toekomstige droomhuis" dat voornamelijk airconditioning en een spannende slaapkamer moest hebben, zodoende de leerlingen. Gesloopt en kapot keerden we 's avonds terug naar Mister Rady's huis waar de volgende verrassing te wachten stond: vleermuis op het menu! Geen aanrader, geloof me!

We hebben gedanst in de regen, zijn, tevergeefs, op slangenjacht gegaan, zijn met zonsondergang door de rijstvelden gelopen, hebben gelift naar een markt om bier in te slaan - wie had er ooit gedacht dat vier mensen op een scooter pasten? - en zijn bijna aangevallen door een agressieve koe op weg naar de school. De leerlingen, they loved us. Na één dag werd ik al geknuffeld en overal mee naartoe gesleept: "teacher, play volleyball", "teacher, make drawing", etc. En dat de hele dag lang!

Het meest indrukwekkende moment was wel toen we langs de openbare school om de hoek liepen. De meesten van onze leerlingen kunnen daar niet heen omdat ze daar de middelen niet voor hebben. Wat ongelooflijk oneerlijk! Zeker wanneer je ziet hoe hard sommige van onze leerlingen werken en hoe graag ze willen leren.... Onbeschrijflijk!

Afscheid nemen was lastig, maar de reis gaat door. Na een dag flink ziek te zijn geweest gaat de reis nu verder naar Krabi om te klimmen met Chris uit Hong Kong. Ik ga Mister Rady's familie en alle anderen die zich inzetten voor de school erg missen. Wie weet kom ik ooit terug!

Voor nu: 1$ voor 10 bakstenen om het computerlokaal op te bouwen, voor iedereen die graag mee wil helpen de levens van de leerlingen te verbeteren!

Tot schrijvens