Alive and kickin': op trektocht met Brad Pitt

Met de spierpijn van het klimmen de vorige dag nog in de armen, begon zondag mijn driedaagse trektocht in de jungle, onder begeleiding van niemand anders dan Brad Pitt! Althans, dat was de naam die onze Thai aan zichzelf gaf - een echte grappenmaker, "what time your name?" en "how are you tomorrow?" vlogen met enige regelmaat in het rond en hij wist ons de beste raadsels voor te leggen die enkel en alleen met Thaise logica konden worden opgelost.

De eerste stop was de Butterfly Farm, waar we zo ongeveer vier niet zo heel erg kleurrijke vlinders zagen. Van een 30 euro kostende trektocht moet je dan ook niet veel meer verwachten. Hierna gingen we naar een lokale markt om onze avondmaal in te slaan en trokken we zo'n tweeënhalf uur door de bossen, jungles en rijstvelden. Niet mijn trekgenoten, maar Brad Pitt bleek hier de meeste moeite mee te hebben: ik heb nog nooit zoveel pauze's genomen om mango's te plukken, spinnenholen te bekijken en af te koelen van de hitte (zo'n 40 graden).

Uiteindelijk eindigden we, na flink gezwoeg, bij een olifantenkamp waar we die nacht zouden slapen in een bamboohut. Een ritje op de rug van de olifant stond uiteraard als eerst op het programma: met een zak bananen in de aanslag, verplaatsten we ons zo'n veertig minuten per OLIFANT! De bananen waren zo weg, maar de ervaring was top!

Na onze vervoersmiddelen te hebben uitgeput - met toch wel een dubbel gevoel gezien het feit dat olifanten in de natuur horen te leven - gingen we vervolgens "in bad" met de olifanten. Voor hoe lang het ook mocht duren, want de vele bananen waren snel verteerd en olifantenpoep is nou niet bepaald iets om over naar huis te schrijven....

's Avonds leerde Brad Pitt me hoe je groene curry maakt en dronken mijn trekgenoten en ik de flessen wiskey leeg die zij hadden meegebracht. Alive and kickin' stond de volgende dag een nieuwe wandeltocht op het programma, dit keer een van drie uur naar een village op 1100 m, de Lahu Tribe, met een tussenstop bij een waterval. Eveneens curry, nu rood, maar dit keer in het gezelschap van een kampvuur, Thaise kinderen die liedjes voor ons zongen en een gitaar. Allemaal lief en aardig, maar het waren toch zeker dezelfde kinderen die een uur geleden nog door de bamboodeur probeerden te spieken toen ik een douche nam. Witte lichamen zullen ze wel niet vaak zien!

De massage die ik die avond kreeg deed me goed, en de volgende ochtend vertrokken we dan ook fris en fruitig aan de afdaling. We zouden een waterval bezoeken, een grote dit keer, raften en bamboo-boot varen. Heel erg avontuurlijk was het niet, maar we hebben flink wat wildlife gespot: een aantal apen, enge (en vooral grote!) insecten, vissen en natuurlijk, mijn grootste vriend, de mug. Mijn trekgenoten waren op dat moment vervangen door anderen: en aantal party mensen die niet wisten hoe je met stokjes eet - erg onvoorstelbaar na vijf maanden Hong Kong - en geen flauw benul hadden wat "remote" betekent. Dat zulk reizigers zijn er natuurlijk ook...

's Avonds stuitte ik op de mensen van mijn eerste dag op de trekking, en samen doken we met gezond verbrande gezichten de kroeg in. Thailand is gek, bier wordt gedronken met ijs en wc's moet je handmatig schoonspoelen. Er zijn waterspuiten i.p.v. toiletpapier, zonnebrand met whitener is overal te krijg (probeer maar eens zonder whitener te vinden!), curry met rijst is niet hetzelfde als rijst met curry en mijn naam wordt door de lokale bevolking vaak uitgesproken als "Lin" of lijn op z'n Engels.

Gister ben ik, om mijn lichaam nog even te plagen, weer gaan klimmen bij Crazy Horse. Vandaag was rustdag, welverdiend, met een bus naar Bangkok op het programma vanavond waarvandaan ik naar Cambodja ga om de tempels van Angor Wat te bekijken. Nog even een mangoshake naar binnen werken en kijken of ik ergens een Thai Massage kan meepikken en dan zit Chiang Mai er weer op.

Zoals ze in Thailand zeggen, see you when you see me! Bye bye!