Motorbiken in Noord-Thailand

Samen met mijn nieuwe vrienden uit Wales, Chile en Korea werd ik afgelopen zondag rond 7:00 afgezet in Chiang Mai. Wat beloofde hip en happening te zijn, leek op dat moment nog niet veel aan. Moe van de vijftienuur lange busreis doken we het eerste het beste hostel in dat we tegenkwamen. Echter, dat dit de main street van het Red Light District van CM was, tussen de jonge Thaise dames en oude Westerse mannen met bierbuiken en baarden, ontdekten we pas later. De dames beginnen zich rond vier uur openlijk op te tutten, om vervolgens de hele avond rond de bar te hangen. Volgens de Thaise mensen zijn het trucs om drank te verkopen tegen een hogere prijs, ik zeg nog steeds dat het gaat om sekstoerisme.

We hebben diezelfde dag nog onze handelskills getest op de Sunday Market, rondgeslenterd door de smalle straten en besloten om de volgende dag een motorbike te gaan huren. Ja mam, Line op een motorbike! In een land waar men links rijdt en regels nauwelijks bestaan. Whoooop whoop! Voor drie euro toerden we er de hele dag op rond, naar een tempel in de bergen met prachtig uitzicht over de stad, een waterval voor een quick dip om af te koelen en een lokaal restaurant waar we Pad Thai (=gebakken noodles) aten. Geen Thaise tatoo, geen ongeluk, geen lekke band en een snelheidsrecord gehit van 90 km/h(!!), al was het maar een paar seconden. Ik ben immers een volwassen, slim en verantwoordelijk mens, MAM ;-))

Dinsdag ben ik met een expat uit The States naar Crazy Horse Buttress gereden om daar te gaan klimmen. Eveneens als in Bangkok was het een limestone rots met grote openingen en gaten om je handen in te wurmen. En bovendien met twee wel heel erg grote openingen waar gemakkelijk een heel voetbalstadion in zou passen (!!), ook wel grotten genoemd. Met temperaturen die hier makkelijk oplopen tot zo'n veertig graden rond de middag, is er niets beters dan je klimgear te verplaatsen naar de koelte van de grot die schaduw biedt. Fantastisch! Niet alleen kwam dit de prestatie ten goede, maar wat is het ongelooflijk tof om af te dalen in een grot waar het licht door een smalle opening uit het "plafond" komt!

Mijn internationale vrienden die ik had ontmoet in de bus vanuit Bangkok waren op dit moment al weg. Ik zocht een nieuw hostel op (niet in het Red Light District dit keer!!), at Kao Soi met twee Chinezen die ik in de straat ontmoette en boekte mijn busticket naar Pai. Hoe makkelijk het ook is om hier mensen te ontmoeten om mee rond te reizen, het was toch jammer om dag te zeggen tegen mijn maatjes die me door mijn allereerste keer motorbiken (of zeg maar gerust scooteren) hebben gesleept en die bovendien elke hond die langsliep "Rabies" noemden. Ze mogen dan misschien lieve ogen hebben, als ze bijten ben je nog lang niet jarig!

In Pai verbleef ik vervolgens twee nachten in mijn eigen bungalow, de naam die ze daar geven aan hun 3x3 bamboe-hutjes. Een dorp vol hippies, zoals mij van tevoren verteld werd. En dat bleek waar! Zo bestaat er "Pai time" (-30 minuten t.o.v. de rest van Thailand), is er een grote artscene en zijn er op elke hoek van de straat zelfgemaakte fruitsmoothies te koop. Mango, ijs, water: hoe makkelijk kan het zijn? Heerlijk! Mijn nieuwe reisgezelschap had ik zo gevonden, twee stellen uit Londen. Achteraf niet zo'n goed idee, maar op dat moment was het nog erg gezellig: we speelden pool, verloren een pub quiz (wie houdt nou het nieuws bij op reis?) en dronken de lokale cocktails.

Met één goede motorbike ervaring in de pocket probeerde ik het in Pai weer. Met de nadruk op proberen: na eerst een aantal keren verdwaald te zijn geweest (mijn Engelse vrienden wilden geen moeite nemen om de kaart te lezen) en een half uur aan de kant van de weg te hebben gestaan in de stromende regen, kwam daar ook nog eens een lekke band bij. Top feest dus!

We gingen samen naar Pai Canyon (een watjescanyon vergeleken met zijn grote broer, de Grand Canyon) en daarna hielden mijn Engelse vrienden het voor gezien. Ik daarentegen besloot de tank leeg te rijden - ik had immers betaald - en een uitzichtpunt en waterval op te zoeken. Stiekem opgelucht; het waren niet mijn beste vrienden en bovendien zit mijn eigen Caesar nog steeds in Noord-Amerika. Onderweg reed ik door een Chinees dorp waar iedereen met behulp van gebaren om sigaretten vroeg. Blijkbaar helpt het hier als toerist om bijvoorbeeld de prijs op een markt te laten zakken als je sigaretten aanbiedt. Ze zullen het daarom wel associëren met blanke mensen. Dat ik het niet bij me had, was duidelijk een teleurstelling...

Die avond speelde ik bierspelletjes met een klimmer die ik een aantal dagen geleden ontmoet had in Chiang Mai en een jongen uit Squaw Valley, de plek waar ik acht jaar geleden met de familie geskied heb tijdens onze zes maanden in San Diego. KT22, Red Dog (twee pistes daar), hij wist het precies! Toeval? Of wordt de wereld zo langzamerhand ontzettend klein?

Of de verhuurder mij de volgende ochtend probeerde te naaien of dat ik een bizar slechte rijder (hoe dan?) ben weet ik niet, maar toen ik mijn scooter weer in wilde leveren had de bike juist weer een lekke band. Toeval? Dat kost je dan even 120 baht. Wel makkelijk geld verdienen zo!

Pai was top, maar toch ben ik blij weer in Chiang Mai te zijn. Het mag dan een hippieplek zijn, er gebeurt vrij weinig en de lokale bevolking is ver te vinden. De busreis was crazy, mijn handdoek is niet meer schoon te krijgen en mijn stem ligt nog steeds ergens in Bangkok, maar de vakantie is top! Morgen weer richting de rotsen, daarna een drie daagse trekking en dan zullen we zien waar de wind heen waait. Cambodja? Laos? Engels lesgeven? Who knows!