24 uur bussen: door haat en hel

Om 5:30 kwam ik aan met de bus in Bangkok waar op dat moment de nasleep van de nacht nog duidelijk zichtbaar is: de straten zijn vies, barren lopen langzaam leeg en in het hotel waar ik op dat moment terecht was gekomen - ik moest immers wachten tot ik mijn volgende bus naar Cambodja kon boeken - probeerden een aantal dronken jongens Thaise dames mee naar binnen te smokkelen. Fijn dus!

Mijn bus had ik zo geboekt: voor 400 baht (12 euro, achteraf een rip off) vertrok ik om 7:45 naar Siem Reap met tussenstop op de grens. En dat hebben we geweten....

Nadat de busmaatschappij eerst het dubbele probeerde te vangen voor een visum voor Cambodja, besloten een Engelse jongen en ik het zelf wel te regelen op de grens. Dat zou ons immers 20 USD schelen! Hierna zouden we aan de andere kant weer worden opgepikt. Heel leuk en aardig, behalve als de bus plotseling zoek is, het ticketbewijs al is afgegeven aan de eerste buschauffeur en er nooit een sticker aan je is gegeven. Precies de situatie waar wij in terecht kwamen!

Uiteindelijk zagen we bekende gezichten en belandden we op een busstation, nog steeds zonder sticker. Waar onze eigen bus ons had moeten oppikken weet ik nog steeds niet, maar onze puppy-ogen deden na zo'n uur ons verhaal te hebben uitgelegd hun best en we mochten mee!!! Onder de voorwaarde natuurlijk dat we voortaan altijd een foto namen van ons ticket, ja duuuh! Aw kohn (=bedankt)!

En nu zitten we in Siem Reap, ongelooflijk dankbaar, waar ze dollars in plaats van baht gebruiken en niet dagelijks om zes uur 's avonds het volkslied in de straten spelen. Het hostel is tof en vanavond en morgen ga ik de tempels van Angkor Wat (Angkor wat?) bezoeken. Een slechte start kan nog wel eens een heel goed vervolg hebben!

Lia suhn hao-y!