Canada, oh Canada

Daar stond hij: mijn Ceasar, aan de andere kant van de weg, wachtend tot het stoplicht van rood naar groen zou kleuren. Na elkaar drie maanden lang alleen via skype te hebben kunnen aflebberen, voelde het bijna gek. In de frisse lucht, tussen de bergen en dikke Noord-Amerikanen in plaats van die laten van een Chinezen. In Canada. All the way f#*&(#$cking CANADA!

Na 18 uur lang in het vliegtuig te hebben gezeten, landde ik in Vancouver, precies drie uur nadat ik in Hong Kong nog op het vliegveld stond (toch vreemd, die daggrens overgaan: ik heb uiteindelijk zo ongeveer 39 uur lopen rondzweven in één en dezelfde dag, mind boggling!). Ik zou Julius in een hostel downtown ontmoeten, waar we drie nachten voor 180 dollars hebben overnacht, en dan krijg je enkel een 3x3 kamertje met een stapelbed en een gedeelde badkamer – het is maar goed dat ik nog in HKD denk! Zoals John het me later uitlegde: British Columbia, B.C., Bring Cash. Dat mocht me duidelijk zijn.

Opeens was ik in Canada, in de Westerse wereld, tussen de blanke mensen. Opeens hoefde ik niet meer tenminste drie mensen te vragen voor de weg voordat ik er zeker van kon zijn dat ik in de juiste richting werd gewezen. Opeens spreekt iedereen Engels om me heen, goed Engels, staat er eens wat anders dan rijst op het menu en kan ik genieten van het inademen van een schone lucht. Wat een luxe!!!!!!!! De eerste avond hebben we dan ook meteen goed ingewijd: pizza en wijn. Het kon niet beter!

De rest van het weekend hebben we rondslenterend doorgebracht in de stad. Waar Julius vooral verbaast was door de hoge gebouwen (echte watjes vergeleken met HK!), stond ik vooral met open mond de bergen om me heen te bekijken. De bergen die volgens Julius, die gewend is aan Squamish, dan weer niks voorstelden. We zijn naar Stanley Park geweest, het Aquarium, hebben gewerkt aan mijn tekort aan alcohol-inname in Hong Kong – dit zegt meer, ouders, over hoeveel ik drink in HK (bijna niks!) dan we hebben gedaan in Canada –, zijn uit eten geweest met de oom en tante van Julius die de week ervoor met hem waren gaan skiën in Whistler, hebben de “international atmosphere” ontdekt in Vancouver (Libanees, Japans, Europees) en hebben we genoten van onze tijd met elkaar. Hoe cliché dat ook mag klinken :)

Zondag vertrokken we per bus naar Squamish, waar de universiteit is. Er mag dan maar één kantine zijn met beperkte openingstijden (wat een verschil met de dertig die we in HK op campus hebben), aan het uitzicht valt niet te tippen en de kamers zijn enorm. Was toch ook wel een leuke exchange geweest! De maandag hebben we ons, genoodzaakt door de goede weersvoorspellingen, naar de rotsen verplaatst om de klimscene van Squamish te ontdekken. Ik kan zeggen dat we op dit moment al flink op weg waren om ons in de Canadese cultuur te verdiepen: fish&chips burgers en lokaal bier. En daar zouden nog een aantal bezoekjes aan de Subway, pizza bezorgdienst en sushi-restaurants bij komen.

Toch is het terugwennen aan de Westerse lifestyle erg simpel. Hoe blij ik was bij aankomst op het vliegveld in Vancouver naast het exit-sign ook de Chinese karakters te zien, hoe erg ik na een aantal dagen alweer gewend was aan het rechts-lopen en het gemak, de “easy of the West”. En ook al miste ik het fantastische openbaar vervoer in HK, de bergen en schone lucht die ik ervoor terugkreeg waren meer dan waard.

Dinsdag en woensdag hebben we vooral rondom de campus gehangen. Julius had les van 9-12 en het regende. Toch zijn we het bos in gegaan om foto's te nemen en een aantal fancy lenzen uit te proberen van Julius' roommate. Donderdag was de weer beter en zijn we de één van de meer prominentere rotsen gaan hiken in Squamish, de Chief. Met een fles wijn en Subway-sandwiches in onze rugzak, hebben we meerdere toppen beklommen en heb ik me verbaast over het, vooral vergeleken met smoggy Hong Kong, fantastische uitzicht over de Rocky's. Wauw!

Na een extra uitstapje naar de Shannon Falls, een watervalletje van zo'n 300 meter, begon ons volgende avontuur: de weg terug vinden naar campus, zonder een rib uit ons lijf te hoeven trekken voor een taxi. Ik moet zeggen dat we aardig zijn geslaagd: lopend langs de snelweg in onze natte kleren (zet Julius en Line voor een waterval en guess what happens...), stuitten we op een casino waar we besloten wat te eten. Geen slecht idee. Naast de 9 dollar die Julius in het casino heeft gewonnen, kregen we geweldig vlees en vis geserveerd, konden we tijdens het eten genieten van echte Canadese karaoke, hebben we de verschillende bieren van de regio geproefd en …..tadadadam, last but not least.... konden we gebruik maken van de FREE shuttle die het casino voor haar gasten verzorgd. Naar waar je maar wilt! Quest University, it is!

De volgende dag stond Sushi Sen op het programma. Een restaurant in Squamish dat bekend staat vanwege haar geweldige sushi – volgens Julius zelfs de beste. De vis smolt in onze mond, de sake gleed door onze keel naar binnen en de sushi...... JAM! Sorry Titia, maar we moeten nog hard oefenen om hieraan te kunnen tippen! De rekening? Laten we zeggen dat het in HKD een koopje was geweest.

Na vijf nachten op het balkon te hebben geslapen op de campus in Squamish (en nee, niet omdat ik van Julius niet naar binnen mocht ;-)), vertrokken we zaterdag voor een laatste nacht naar Vancouver. En in plaats van ons krakkemikkig kamertje van de afgelopen week, hadden we het dit keer getroffen met een twin size bed en privé badkamer. Luxe, voor dezelfde prijs. We zijn door Chinatown gelopen en hebben ons laten verrassen met een acht gangen menu in een Maleisisch restaurant. Om alvast een beetje in de stemming te komen om terug te gaan naar Hong Kong? Wellicht.

Nu zit ik in het vliegtuig. Een beetje blues, een beetje excitement. Canada zal ik zeker missen. De sushi, de bergen, de lucht. Oh, en Julius niet te vergeten. Zes weken heb ik uitgekeken naar deze trip, het wordt nu tijd om er zes weken op terug te kijken voordat ik mijn reis door Azië begin. Nog 3,5 maand to go, we zijn op de helft!

x