Laguna Glaciar (?), 5100 (?)

Hoezo mijn vriend zou al het gewicht dragen tijdens onze avonturen? - Not dus. Ik droeg de tent, de pannenset, een groot deel van het eten en al het (3 liter = 3 kilo) water. En natuurlijk mijn eigen shizzle: slaapzak, matje en kleding om bevriezen te voorkomen. Julius droeg Primus, onze brander. Maar die hadden we juist gekocht omdat hij zo licht was.....

Afgelopen donderdag vertrokken we met een bus richting Sorata om een driedaagse tocht te doen naar Laguna Glaciar, met 5100 m een goede acclimatisatietrek. We vertrokken vrij laat, maar konden gelukkig een uur van de wandeltijd afsnoepen door te liften naar het eerste drop op de kaart. Vandaar was het nog 4 uur lopen totdat de zon onderging (super mooi!) en we een improvisatiekamp moesten opzetten tussen een paar nieuwsgierige koeien die graag hun neuzen richting onze tent duwden.

De volgende ochtend gingen we op zoek naar Laguna Chillata, waar we eigenlijk hadden willen kamperen. Stiekem waren we een beetje verdwaald, maar dankzij onze kaartlees- en kompasskills vonden we het pad. Het pad dat we later ook weer kwijtraakten (en terugvonden!) vanwege verdwaalde steenmannetjes. Die wezen namelijk een steil pad aan naar links terwijl we eigenlijk rechtdoor hadden gemoeten - we zijn vast niet de eersten die hierdoor misleid zijn. Het pad was steil, tricky zelfs met al die losse stenen en losse rotsblokken zelfs - voor hetzelfde geld was die rots niet gestopt met schuiven en had ik een steenlawine veroorzaakt.... Schrikken! Maar meer schrikken was het feit dat de steenmannetjes ophielden, en we écht écht verdwaald waren. Dat we uiteindelijk het meer bereikten kun je niks meer dan geluk noemen!

Toch wachtte ons eenmaal bij het meer een ander twijfelpunt: onze gpsen op de smartphone zeiden beiden dat we op 4953 m zater in plaats van de door de lonely planet en door Milton beloofde 5100 m.... En nog steeds weten we niet zeker of we inderdaad bij Laguna Glaciar waren, ondanks de duidelijke sporen van eerdere kampeerders. De fotos op google zijn anders, en het verhaal met de gps zit ons nog steeds dwars.... Maar toch was het prachtig, waar we dan ook waren. De bergen bij sterlicht (gek genoeg hebben we de maan niet gezien - ondanks het onbewolkt was!), het meer, de vele gletsjers, pieken en de sterrenhemel bij nacht. Wauw!

De nacht was koud en krap (Julius matje was lek en dus lagen we met z'n tweeën opgekruld op slechts 52 cm) en het verlangen naar die nieuwe slaapzak die al een tijdje op mijn verlanglijstje staat wordt alleen nog maar groter. Maar zodra de zon opkwam, maakte dat alles goed: het werd niet alleen warm, bloedheet zelfs, in de tent, de bergen van de avond ervoor bleken nóg indrukwekkender en we konden zelfs het Titicaca meer zien op afstand. Supergaaf, zeker een van de mooiste plekken waar ik geslapen heb hier in Zuid-Amerika.

Toen we begonnen met wandelen verplaatste de blauwe lucht zich en maakte plaats voor mist, veel mist, en de route die we die dag ervoor genomen hadden konden we niet meer zien. Resultaat: opeens stonden we op een steile rotswand zonder zicht. Gelukkig konden we afdalen (al wat het geen pretje) en stuitten we daarna, alsof het toeval iets goed met ons te maken had, op de originele route die we op dag 2 eigenlijk hadden willen nemen. Het pad waarvan we verdwaald waren geraakt. Pfieuw, ik was al bijna bang geweest dat we opnieuw een route moesten improviseren.....

De afdaling was lang en zwaar - en Julius wil graag toevoegen dat al het extra gewicht dat ik op de heenweg had meegesleept omdat hij nou eenmaal nog niet geacclimatiseerd is, nu wel eerlijk verdeeld was. Of naja eerlijk: Julius weegt meer dus mocht in dit geval ook meer dragen. Afdalen blijft toch echt een kwestie van balanseren.

Terug in Achacachi stond ons een groot feest te wachten: we aten gegrilde kip met Milton (oh Joran, jij zou echt houden van Zuid-Amerika - voor een hele kip betaal je slechts euro! En nee, niet per persoon!), dronken bier en genoten van de, guess what, privé sauna in het huis van onze couchsurfer. Wie zei er dat het leven hier zo slecht zou zijn? Wat een luxe! En het werd nog beter, de dag erna geen privé sauna, maar privé jacuzzi! Huize van den Berg valt hierbij in het niets..... ;-)

Inmiddels zijn we weer in La Paz, waar we deel uitmaken van een echt expeditieteam. Morgen gaan we met Eric, mijn contact/gids uit Huaraz, zijn cliente en 4 anderen naar een basecamp waarvandaan we Cerro Austria en Pequeno Alpomayo gaan beklimmen. Of althans, een poging doen tot, het hangt natuurlijk altijd van meer factoren af dan slechts fysieke conditie en de hoogte. Wish us luck!

Cheers met al die lekkere, goedkope cocktails hier!

Ps. We hebben inmiddels flink wat verhalen gehoord over diefstal hier en dus ook maar pepperspray aangeschaft met een echte "police" stikker erop. Twee van onze expeditie teamleden zijn besloten toen ze een taxi namen nadat ze met precies dezelfde bus als wij hebben genomen waren aangekomen in Bolivia. Het verhaal: een neppe politie-agent stopte de neppe taxi die ze deelden met een vrouw die waarschijnlijk ook deel uitmaakte van de bende en waarschuwde ze voor het reizen met cameras, laptops e.d. Vervolgens begon hij een verhaal over nep geld, en ze moesten hun geld laten zien. Een hoop gedoe, en flink wat ge-rush later stonden ze buiten de taxi zonder geld. De politie-agent wilde namelijk met de vrouw naar het bureau omdat zij nep geld had. Allemaal niet waar, maar wat doe je als er een politie-agent bij je in de taxi stapt? 1000 dollar zijn ze kwijt, en ze hebben nog geluk gehad met hun cameras en laptops. Altijd de zogenoemde "radio-taxi's" nemen dus, of de goedkopere collectivos.....