Hangen in een gletsjerspleet
Blijf op de hoogte en volg Line
06 Augustus 2014 | Oostenrijk, Sölden
Na een week chillen in Freiburg – laten we het niet over die WK finale hebben, zwaar onterecht, zoals altijd wanneer Duitsland wint.... – ging ik met de trein naar Innsbrück waarvandaan ik samen met een gletsjer cursus-genootje zou gaan liften naar de camping in Längenfeld. Wat een leuk en spannend plan leek, verliep ook zo, op een klein detail na: de tent was blijven liggen in onze laatste lift. SHIT! Dat betekende buiten slapen, bivakkeren, bevriezen, nat regenen, of erger! Maar toen opeens, “ping!”, schoot het me te binnen dat de man in de auto had verteld dat hij de beste pizza uit het dal ging eten en dat ik op mijn beste Duits had gevraagd waar die beste pizza van het dal dan was zodat we er met de cursusisten ook heen konden gaan. En ja: de tent was er nog! Die man moet wel gedacht hebben, wat een beginnersfout!
Achteraf gezien was deze pech een waarschuwing geweest voor de komende twee weken: ga niet kamperen, het gaat alleen maar regenen. Nat, dat waren we, verzopen katjes, na de eerste dag wandelen. En ook na de tweede en derde dag. De regenkleding werd uitgetest en blaren werden ontwikkeld. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op vakantie zo slecht weer gehad heb... Gelukkig was daar op een gegeven moment zon, konden we eindelijk gaan sportklimmen en het terras onveilig maken waar ze, inderdaad, die beste pizza’s verkochten (HEERLIJK! Ga je ooit naar Längenfeld en omgeving, eet pizza bij Tino’s! En nee, ze hebben me niet gevraagd om reclame te maken). Een goedmakertje was het niet, maar een leuke afwisseling zeker!
Op zaterdag 26/7 begon de gletsjercursus. Martin “Rot” en Martin “Schwarz”, ook wel de kleuren van hun haren, wachten ons op in Sölden vanwaar we naar de Hildesheimer Hütte (2899 m) gingen lopen, of “gehen” zoals je op z’n Oostenrijks zegt. Daar stonden we dan, negen studenten met rugzakken volgepropt met nog vochtige regenkleding, minstens 10 kilo aan tochtenvoer, stijgijzers, pickels en, als er nog plek over was, een schoon t-shirt voor in de hut. De twee Martin’s hadden ons niet blijer kunnen maken: het “gepack” kon met een kabelbaantje omhoog naar de hut! Niks sjouwen! Toch, als je me het op dat moment gevraagd had, had ik niet gezegd dat mijn tas de zwaar was. Maar of dat nou komt door het kabelbaantje dat mijn brein had geindoctrineerd? Wie weet...
Na aankomst in de hut leerden we onze eerste touwtechnieken, de basics van het tochtenplannen en het bedienen van een kompas – ook al hebben we tegenwoordig allemaal smartphones, zo’n eenvouding hulpmiddel als het kompas kan toch best tricky zijn. Op dag twee begon het echte werk: met D-schoenen (hele stijve schoenen die het makkelijker maken over ijs te gaan) over losse stenen lopen, kleine stukjes klimmen, belans trainen en remoefeningen doen in de sneeuw. Vooral dit laatste was een groot feest: als kleine kinderen doken, rollen en sprongen we in de sneeuw, om na een meter of 10-20 weer tot stilstand te komen. Fantastich! Althans, tot we zo nat waren dat de kou ons overwon en we bibberend terugkeerden naar de hut.
Voor de rest van de week was de weersvoorspelling wisselend. Naast de twee dagen zon die we hebben gehad, zaten we vooral vast in regen en mist. Eén dag was het zelfs zo erg dat we in de hut gebleven zijn om seilrolles te maken... Een andere dag was er goed weer voorspeld en trokken we er in de mist op uit om de Zuckerhütl te beklimmen. Maar de beloofde zon bleef uit tot het bier- en snapstijd was: op de gletsjer liepen we in de regen, op de graat (met natte en loszittende stenen) klommen we in de regen en op de top stonden we in de regen. Het uitzicht: maximaal 5 meter in alle richtingen. De handen: bevroren door de zeiknatte handschoenen. Jippie. Zelfs onze stoere Oostenrijkse gidsen zeiden achteraf dat ze de tocht niet gemaakt zouden hebben....
Maar de twee dagen dat we zon hadden, waren echt fantastisch! We maakten een tocht via Pfaffenjoch over de graat (wel gezekerd hoor mam) naar een zijtopje van Aperer Pfaff en, toch wel mijn persoonlijke hoogtepunt, liepen over – en in mijn geval hing ik in – een echte ijs-gletsjer. Vijf meter diep, mijn levend hangend aan een touwtje van 10 mm dik, hing ik in een spleet, ofwel spalte, ofwel crevasse. Het smeltwater druppelde op m’n hoofd en ik kon het ijs horen (ja echt!). WAUW! Mijn grote C1-wens in vervulling!!!! Ook het lopen over de gletsjer zelf was een hele belevenis en ik heb voornamelijk geleerd dat sneeuwbruggetjes er soms uit kunnen zien als ijs (gevolg: je stapt er vol met je rechtervoet op die doorschiet tot aan je heup, waarbij je je linkerenkel twist... au!). Even opletten dus!
Veel geleerd, gelachen en biertjes gedronken. Wat een week!! Alle cursusgenootjes, Karel en de Martin’s: BEDANKT! Voor een kleine impressie: https://www.youtube.com/watch?v=-uN6NBM-0uI&feature=youtu.be
Nu ben ik weer thuis en klaar voor de next stop: Kilimanjaro! Tot schrijvens!
Achteraf gezien was deze pech een waarschuwing geweest voor de komende twee weken: ga niet kamperen, het gaat alleen maar regenen. Nat, dat waren we, verzopen katjes, na de eerste dag wandelen. En ook na de tweede en derde dag. De regenkleding werd uitgetest en blaren werden ontwikkeld. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op vakantie zo slecht weer gehad heb... Gelukkig was daar op een gegeven moment zon, konden we eindelijk gaan sportklimmen en het terras onveilig maken waar ze, inderdaad, die beste pizza’s verkochten (HEERLIJK! Ga je ooit naar Längenfeld en omgeving, eet pizza bij Tino’s! En nee, ze hebben me niet gevraagd om reclame te maken). Een goedmakertje was het niet, maar een leuke afwisseling zeker!
Op zaterdag 26/7 begon de gletsjercursus. Martin “Rot” en Martin “Schwarz”, ook wel de kleuren van hun haren, wachten ons op in Sölden vanwaar we naar de Hildesheimer Hütte (2899 m) gingen lopen, of “gehen” zoals je op z’n Oostenrijks zegt. Daar stonden we dan, negen studenten met rugzakken volgepropt met nog vochtige regenkleding, minstens 10 kilo aan tochtenvoer, stijgijzers, pickels en, als er nog plek over was, een schoon t-shirt voor in de hut. De twee Martin’s hadden ons niet blijer kunnen maken: het “gepack” kon met een kabelbaantje omhoog naar de hut! Niks sjouwen! Toch, als je me het op dat moment gevraagd had, had ik niet gezegd dat mijn tas de zwaar was. Maar of dat nou komt door het kabelbaantje dat mijn brein had geindoctrineerd? Wie weet...
Na aankomst in de hut leerden we onze eerste touwtechnieken, de basics van het tochtenplannen en het bedienen van een kompas – ook al hebben we tegenwoordig allemaal smartphones, zo’n eenvouding hulpmiddel als het kompas kan toch best tricky zijn. Op dag twee begon het echte werk: met D-schoenen (hele stijve schoenen die het makkelijker maken over ijs te gaan) over losse stenen lopen, kleine stukjes klimmen, belans trainen en remoefeningen doen in de sneeuw. Vooral dit laatste was een groot feest: als kleine kinderen doken, rollen en sprongen we in de sneeuw, om na een meter of 10-20 weer tot stilstand te komen. Fantastich! Althans, tot we zo nat waren dat de kou ons overwon en we bibberend terugkeerden naar de hut.
Voor de rest van de week was de weersvoorspelling wisselend. Naast de twee dagen zon die we hebben gehad, zaten we vooral vast in regen en mist. Eén dag was het zelfs zo erg dat we in de hut gebleven zijn om seilrolles te maken... Een andere dag was er goed weer voorspeld en trokken we er in de mist op uit om de Zuckerhütl te beklimmen. Maar de beloofde zon bleef uit tot het bier- en snapstijd was: op de gletsjer liepen we in de regen, op de graat (met natte en loszittende stenen) klommen we in de regen en op de top stonden we in de regen. Het uitzicht: maximaal 5 meter in alle richtingen. De handen: bevroren door de zeiknatte handschoenen. Jippie. Zelfs onze stoere Oostenrijkse gidsen zeiden achteraf dat ze de tocht niet gemaakt zouden hebben....
Maar de twee dagen dat we zon hadden, waren echt fantastisch! We maakten een tocht via Pfaffenjoch over de graat (wel gezekerd hoor mam) naar een zijtopje van Aperer Pfaff en, toch wel mijn persoonlijke hoogtepunt, liepen over – en in mijn geval hing ik in – een echte ijs-gletsjer. Vijf meter diep, mijn levend hangend aan een touwtje van 10 mm dik, hing ik in een spleet, ofwel spalte, ofwel crevasse. Het smeltwater druppelde op m’n hoofd en ik kon het ijs horen (ja echt!). WAUW! Mijn grote C1-wens in vervulling!!!! Ook het lopen over de gletsjer zelf was een hele belevenis en ik heb voornamelijk geleerd dat sneeuwbruggetjes er soms uit kunnen zien als ijs (gevolg: je stapt er vol met je rechtervoet op die doorschiet tot aan je heup, waarbij je je linkerenkel twist... au!). Even opletten dus!
Veel geleerd, gelachen en biertjes gedronken. Wat een week!! Alle cursusgenootjes, Karel en de Martin’s: BEDANKT! Voor een kleine impressie: https://www.youtube.com/watch?v=-uN6NBM-0uI&feature=youtu.be
Nu ben ik weer thuis en klaar voor de next stop: Kilimanjaro! Tot schrijvens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
