Persoonlijk record, 5190 m

Vroeg in de ochtend vertrokken we met onze Tibetaanse tourguide en Chinese chauffeur, een echte maffiabaas, naar Nam-tso, niet alleen het hoogste zoutwater, maar ook een van de hoogste meren ter wereld, op 4718 meter – feitje, de top van de Mont Blanc is “slechts” 4810 m. Onderweg reden we over een pas van 5190 (persoonlijk record!) en zagen we, ondanks alle regen en mist, twee bruggen die de ontwikkelingen in Tibet perfect illustreren: een oude, uit elkaar vallende brug met Tibetaanse vlaggetjes met daarnaast een spiksplinternieuwe, massieve, betonnen versie aangelegd door de Chinezen. Ondanks men hier de kant van Tibet neigt te verdedigen, zijn het toch echt de Chinezen geweest die scholen, infrastructuur en ontwikkeling hebben gebracht naar dit deel van de wereld.

Het klaarde op toen we aankwamen bij het meer. Als in een Nikon reclame, wat zagen de kleuren van de Tibetaanse vlaggen er prachtig uit tegen de blauwe lucht en met de zon op je neus. Met de klok mee beklommen we een heuvel aan de rand van het meer, uitgeput en verbrand (zo dicht bij de zon kom je niet vaak!) bereikten we de top. Ongelooflijk groot en blauw, erg indrukwekkend het water dat regelrecht van de gletsjers komt!

Op de terugweg pikten we hot springs met een zogenaamde medicinale werking mee, voordat we ons waagden aan Tibetaans eten. Hoezeer het ontbijt die ochtend een succesnummer was geweest bij de familie (ughum), zo smaakte het diner, of misschien toch vooral de Lhasa biertjes, deze avond behoorlijk goed. Klaverjongen en Mahjassen. Door-, diepte- en oppervlakte pongen. Volgens mij moeten de serveersters hebben gedacht dat we gek waren…

Dag twee brachten we door in Lhasa zelf. We bezochten het Potala Palace, het vroegere winterpaleis van de Dalai Lama, waar per dag precies 3000 mensen voor precies één uur naar binnen mogen. Of dit is vanwege de grote vraag naar tickets of vanwege de controle die de Chinezen graag in Tibet willen uitoefenen, ik mag dan wel mijn vermoeden hebben, “lastige” vragen kun hier beter niet stellen. Deze kunnen onze tourguide namelijk nog wel eens in moeilijkheden brengen. Foto’s van de Dalai Lama zijn immers verboden en het Boeddhisme wordt scherp onder toezicht gehouden, door wie anders dan grote broer China.

Na de lunch (geweldige kofta uit India) bezochten we de Jokhang tempel en liepen we, zoals dat hoort met de klok mee, over het Bakhor circuit. Van al de bezienswaardigheden zijn de mensen misschien nog wel het meest bijzonder: Chinese toeristen die met instant oxygen tanks rondlopen en oude Tibetanen die de hele dag niks anders doen dan intensief biddend – dit is inclusief het ritueel waarbij je op de grond gaat liggen – hun cirkel rondom de tempel voltooien. Oud, jong, toerist, niet-toerist. Het is juist deze combi die het zo bijzonder maakt.

Inmiddels zijn we in Shigatse, de tweede stad van Tibet. Gister zijn we hier via de Friendship Highway onder het genot van een toetersymfonie van alle toeristenbussen, auto’s en Tibetaanse “vrachtwagens” naartoe gereden. Via het Yambrok meer, het dorp Nangartse waar de moeder van de vijfde en meest belangrijke Dalai Lama geboren is, een gletsjer met ijskoud smeltwater en de Kumbum in Gyantse. Onderweg brak een van de ruiten van de auto en de verwarming was niet aan de praat te krijgen. Niettemin is de trip nog steeds geslaagd en hebben we al heel wat stermomentjes meegepikt. Gister was het Ap zijn beurt, in een restaurant waar men geen Engels sprak en het menu bestond uit, zoals Trudy het zou noemen, een niet te ontcijferen streepjeshandschrift. Oplossing? Loop maar even mee de keuken in en wijs maar aan wat je wilt. Een fantastische vis kregen we ervoor terug! Tien punten voor Ap!

Vandaag staat letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt op het programma: het EBC, Everest Base Camp! Laten we hopen op mooi weer, fingers crossed!