Tha Germans and moi in Guilin
Blijf op de hoogte en volg Line
16 Februari 2013 | China, Guilin
Zon, slippers, korte broek en bier. Dat is Hong Kong na een week te hebben doorgebracht in koud, regenachtig China met de Duitsers. Maar het was top! China smaakt naar meer!
Nadat we ons de eerste regendag hadden schuilgehouden in de modderbaden en hotsprings, besloten de dag erna, ondanks het weer niet geluisterd had naar onze gebeden, voor 10 yuan (~1.3 euro) een fiets te huren om de omgeving te verkennen. Door de modder, kleine dorpjes en langs de Yulong rivier begaven we ons in de richting van Moon Hill en Dragon's Bridge. En hoewel het uitzicht niet zo had mogen zijn als op al die zonnige toeristenfoto's (mist, mist en nog eens mist), wat was het een fantastisch gevoel om na 1.5 maand weer op een fiets te zitten!
Nat en modderig teruggekeerd, gingen we op zoek naar een "proper coffee" om mijn Duitse vrienden tevreden te stellen. Dit bleek, evenals mijn zoektocht naar deodorant in China, niet gemakkelijk. Geen koffie, geen deo? Hoe doen die Chinezen dat toch? Zweten die mensen hier soms niet!? Hoe dan ook, 's avonds stond ons een nog veel grotere verrassing te wachten: het ontbijt dat we die ochtend hadden besteld door random gerechten aan te wijzen op een Chinese menu kaart, bleek te bestaan uit o.a. ingewanden... Heeft het feit dat we de taal niet spreken toch een klein voordeel: you either enjoy, or experience it!
Omdat die avond de laatste zou zijn voor onze vriend Maxi in de Guangxi province, hebben we 's avonds de lokale specialiteit (biereend) besteld waarna we ons Doppelkopf toernooi, de Duitse spelversie van Klaverjas, voort hebben gezet in het hostel. Naast de Chinese cultuur, heb ik op deze reis dus ook wat meegepikt van de Duitse gewoonten - Julius mag trots zijn!
Maxi vertrok, Amy en Rebecca, twee andere studenten van CUHK die beiden 100% Chinees maar elders opgegroeid zijn, kwamen aan. Met hen zou ik die volgende dag, na een avond de ins en outs van Mahjong (een populair spel onder de Chinezen) the hebben geleerd, de Longji rijstvelden bezoeken. Wit in de winter, groen in de zomer, goud in de herst. En nu wij er zijn? Mistig en bewolkt, je moet het er maar van nemen!
Na 's ochtends om 6 uur te zijn opgestaan voor onze drie uur durende busrit naar de rijstvelden onder het genot van onze toeterkoning, de chauffeur, kwamen we aan in Dazhai. Nadat we onszelf hier hebben omgetoverd tot eskimo's om de kou te teisteren, de Chinese toeristenvangers van ons af hebben geslagen en een meisje uit Guangzhou op sleep touw hebben genomen, begon de tocht door de rijstvelden. Tussen het onderhandelen met de Chinezen door over de gekste items en hebbedingetjes - " buy? buy? you like?" - hebben we van de 10 seconden uitzicht die ons maximaal werd gegund gebruik gemaakt om de omgeving in ons op te nemen: wat immens en fantastisch!
De benen gestrekt, zijn we terecht gekomen in een klein, lokaal "restaurantje" waar ze noodle soep serveerden. Hoewel ik had verwacht een container aan rijst binnen te krijgen op deze trip in China, zijn het vooral de noodles die in grote getalen op de menu kaarten te vinden zijn, met de specialiteit van de omgeving: Guilin noodle soep. Naast ons werd inmiddels een kip gewogen, verhandeld en in een plastic zak gestopt, levend. En niemand die er gek van opkijkt!
Op de terugweg zaten we eveneens in een propvolle bus, op plastic krukjes in wat wij Nederlanders het gangpad van de bus noemen. Veiligheid gaat zeker niet altijd voorop hier in China... Bovendien heb ik de oplossing gevonden voor acteurs die niet aan de bak kunnen komen: leer Chinees en start een carrière in de Chinese filmindustrie! Talent? Niet nodig! Zelfs zonder de taal te spreken was duidelijk dat de Chinese standaard een stuk anders is dan de Westerse: de film sloeg duidelijk helemaal nergens op.
De laatste dagen in Guilin zijn we naar een sketchy hangbruggetje geweest die het onder het gewicht van een motor zeker zou begeven, hebben we de hoogste berg in het gebied beklommen (~700 meter, 1 uur hiken) en zijn we Mahjong koningen en koningin geworden van het hostel. Een geslaagde trip dus en ik voelde me inmiddels een beroemdheid: mensen die me stiekem op de foto zetten, meisjes die beginnen te giechelen als ik langs kom lopen en kinderen die alsmaar nǐhǎo naar me roepen. Dat is China, en het smaakt naar meer!
Na eindelijk herenigd te zijn met mijn schaduw (de zon hadden we in geen dagen gezien) en ons zelfgekocht vuurwerk te hebben afgestoken, begaven we ons naar een chaotisch busstation voor onze nachtbus naar Shenzhen. Een bus, waarbij je met de voeten onder het hoofd van de persoon voor je ligt (nu maar hopen dat je achterligger geen stinkpoten heeft!) en het Chinese gezegde "one size fits all" opgaat. Om je over te verheugen dus.
Maar we hebben het overleefd en de bus was wonderbaarlijk genoeg sneller dan de trein die we die week ervoor hadden genomen. Eenmaal de grens gepasseerd waren we zo goed als thuis: Hong Kong, and it feels good! Op naar de volgende trip!
x
Ps. een kleine animatie die een van mijn Duitse vrienden heeft gemaakt van miss golden teeth, aka granny, waar ik het in mijn laatste blog over had: http://makeagif.com/i/qBU9en
Nadat we ons de eerste regendag hadden schuilgehouden in de modderbaden en hotsprings, besloten de dag erna, ondanks het weer niet geluisterd had naar onze gebeden, voor 10 yuan (~1.3 euro) een fiets te huren om de omgeving te verkennen. Door de modder, kleine dorpjes en langs de Yulong rivier begaven we ons in de richting van Moon Hill en Dragon's Bridge. En hoewel het uitzicht niet zo had mogen zijn als op al die zonnige toeristenfoto's (mist, mist en nog eens mist), wat was het een fantastisch gevoel om na 1.5 maand weer op een fiets te zitten!
Nat en modderig teruggekeerd, gingen we op zoek naar een "proper coffee" om mijn Duitse vrienden tevreden te stellen. Dit bleek, evenals mijn zoektocht naar deodorant in China, niet gemakkelijk. Geen koffie, geen deo? Hoe doen die Chinezen dat toch? Zweten die mensen hier soms niet!? Hoe dan ook, 's avonds stond ons een nog veel grotere verrassing te wachten: het ontbijt dat we die ochtend hadden besteld door random gerechten aan te wijzen op een Chinese menu kaart, bleek te bestaan uit o.a. ingewanden... Heeft het feit dat we de taal niet spreken toch een klein voordeel: you either enjoy, or experience it!
Omdat die avond de laatste zou zijn voor onze vriend Maxi in de Guangxi province, hebben we 's avonds de lokale specialiteit (biereend) besteld waarna we ons Doppelkopf toernooi, de Duitse spelversie van Klaverjas, voort hebben gezet in het hostel. Naast de Chinese cultuur, heb ik op deze reis dus ook wat meegepikt van de Duitse gewoonten - Julius mag trots zijn!
Maxi vertrok, Amy en Rebecca, twee andere studenten van CUHK die beiden 100% Chinees maar elders opgegroeid zijn, kwamen aan. Met hen zou ik die volgende dag, na een avond de ins en outs van Mahjong (een populair spel onder de Chinezen) the hebben geleerd, de Longji rijstvelden bezoeken. Wit in de winter, groen in de zomer, goud in de herst. En nu wij er zijn? Mistig en bewolkt, je moet het er maar van nemen!
Na 's ochtends om 6 uur te zijn opgestaan voor onze drie uur durende busrit naar de rijstvelden onder het genot van onze toeterkoning, de chauffeur, kwamen we aan in Dazhai. Nadat we onszelf hier hebben omgetoverd tot eskimo's om de kou te teisteren, de Chinese toeristenvangers van ons af hebben geslagen en een meisje uit Guangzhou op sleep touw hebben genomen, begon de tocht door de rijstvelden. Tussen het onderhandelen met de Chinezen door over de gekste items en hebbedingetjes - " buy? buy? you like?" - hebben we van de 10 seconden uitzicht die ons maximaal werd gegund gebruik gemaakt om de omgeving in ons op te nemen: wat immens en fantastisch!
De benen gestrekt, zijn we terecht gekomen in een klein, lokaal "restaurantje" waar ze noodle soep serveerden. Hoewel ik had verwacht een container aan rijst binnen te krijgen op deze trip in China, zijn het vooral de noodles die in grote getalen op de menu kaarten te vinden zijn, met de specialiteit van de omgeving: Guilin noodle soep. Naast ons werd inmiddels een kip gewogen, verhandeld en in een plastic zak gestopt, levend. En niemand die er gek van opkijkt!
Op de terugweg zaten we eveneens in een propvolle bus, op plastic krukjes in wat wij Nederlanders het gangpad van de bus noemen. Veiligheid gaat zeker niet altijd voorop hier in China... Bovendien heb ik de oplossing gevonden voor acteurs die niet aan de bak kunnen komen: leer Chinees en start een carrière in de Chinese filmindustrie! Talent? Niet nodig! Zelfs zonder de taal te spreken was duidelijk dat de Chinese standaard een stuk anders is dan de Westerse: de film sloeg duidelijk helemaal nergens op.
De laatste dagen in Guilin zijn we naar een sketchy hangbruggetje geweest die het onder het gewicht van een motor zeker zou begeven, hebben we de hoogste berg in het gebied beklommen (~700 meter, 1 uur hiken) en zijn we Mahjong koningen en koningin geworden van het hostel. Een geslaagde trip dus en ik voelde me inmiddels een beroemdheid: mensen die me stiekem op de foto zetten, meisjes die beginnen te giechelen als ik langs kom lopen en kinderen die alsmaar nǐhǎo naar me roepen. Dat is China, en het smaakt naar meer!
Na eindelijk herenigd te zijn met mijn schaduw (de zon hadden we in geen dagen gezien) en ons zelfgekocht vuurwerk te hebben afgestoken, begaven we ons naar een chaotisch busstation voor onze nachtbus naar Shenzhen. Een bus, waarbij je met de voeten onder het hoofd van de persoon voor je ligt (nu maar hopen dat je achterligger geen stinkpoten heeft!) en het Chinese gezegde "one size fits all" opgaat. Om je over te verheugen dus.
Maar we hebben het overleefd en de bus was wonderbaarlijk genoeg sneller dan de trein die we die week ervoor hadden genomen. Eenmaal de grens gepasseerd waren we zo goed als thuis: Hong Kong, and it feels good! Op naar de volgende trip!
x
Ps. een kleine animatie die een van mijn Duitse vrienden heeft gemaakt van miss golden teeth, aka granny, waar ik het in mijn laatste blog over had: http://makeagif.com/i/qBU9en
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
