Oranje Blues

Gister werden er al volop voorbereidingen getroffen voor de finale van de World Cup: oranje shirtjes werden ingeslagen, de muren werden versierd met oranje (al zag het er meer uit als geel) crêpepapier en Hollandse hits schalden door het huis heen. Daarnaast was het natuurlijk vechten om wie Robben mocht zijn en zichzelf mocht prijzen met zijn naam en nummer op zijn/haar shirt. Uiteindelijk heeft Joran deze eer gekregen, heeft Remo Sneijder bemachtigd en heb ik de naam van onze geweldige goalkeeper Stekelenburg maar op mijn shirt geschreven.

Na een nacht kort te hebben geslapen van de zenuwen, was het vandaag eindelijk zo ver. Hier en daar werd er nog wat geskypt met mede-Nederlanders en vloeide er zo nu en dan een golf van jaloezie door onze lichamen bij het zien van al die feestende mensen op het Museumplein in Amsterdam. Hier heeft heel Nederland – en een paar mensen in Amerika – al weken op gewacht. Na twee keer in de finale verloren te hebben, moest het nu gebeuren; drie keer is immers scheepsrecht.

Meteen al bij de aftrap zaten wij op het puntje van onze stoelen. Spanje was zeker een gewaagde tegenstander, die we niet zo één twee drie van het veld konden vegen. En zij speelden zeker ook niet slecht! Rond het begin van de tweede helft kwamen ook onze buren (gekleed in oranje uiteraard) over om met ons het Nederlands elftal aan te moedigen. Al wisten ze eigenlijk niet wat buitenspel was….

Het was een heftige wedstrijd en wij haalden opgelucht adem toen na 90 minuten het eindsignaal klonk: 0-0. We hadden het gehaald tot de verlenging, nu scoren. Helaas kwam het er niet van, de scheidsrechter was natuurlijk ongelooflijk partijdig en de Spanjaarden stelden zich enorm aan. Maar aanstellers of niet, ze kregen het wel mooi voor elkaar om in de tweede helft van de verlenging te scoren. Game over voor Nederland.

Ons huis is nog steeds oranje, evenals ons hart en mijn nagels. We zijn trots, we zijn immers tweede én hebben Brazilië verslagen. Iets wat Spanje niet kan zeggen!