"Pas op dat je zadel niet gestolen wordt!"

Inmiddels hebben we hier in Boston de gekste dingen meegemaakt. Ik lach me continue rot om die gekke Amerikanen. Hoe ze hier bijvoorbeeld, in dit enorme huis met drie aanrechten en tien bedden, slechts een ministrijkijzer hebben. Waarmee het bijna onmogelijk is om die enorme overhemden (sorry Ap) van the big boss te strijken. Daarnaast bestaan er van die totaal zinloze reclames: “koop nu 6 gallons melk, krijg de 7e gratis!” (voor de duidelijkheid 1 gallon = 3,79 liter), wat moet een mens daar nou mee? Boodschappenbonnetjes, of zeg maar gerust bonnen, laten het hier ook niet afweten: ons record staat maar liefst op 86 centimeter…

Kortom, het overdrijnisme spat er vanaf en wij doen er heerlijk aan mee. Appie heeft inmiddels een ipad gescoord – je weet wel die opgeblazen ipod’s die nog niet verkrijgbaar zijn in Nederland (ik vermoed dat dit de reden is waarom hij hem gekocht heeft) – Remo een ripstick alias waveboard en ik een fototoestel. Alsof we nog niet verwend genoeg zijn. De afgelopen week is het heerlijk weer geweest, of zelfs nog beter dan heerlijk. Het was op een gegeven moment zo ontzettend warm (32 graden celsius) dat het echt onmogelijk was om het vijf minuten buiten uit te houden zonder te vluchten naar de schaduw of de zee. Wat wij dan ook gedaan hebben om te overleven. Wát een zwaar leven!

Toen de fietsenmaker ons aanbeval niet alleen een slot voor de fiets maar ook één voor het zadel te kopen, dachten wij eerst dat dit een grapje was om meer te verkopen. Later in Boston downtown bleek dit niet geheel onwaar, in plaats van de fietsen, die goed vergrendeld zijn, worden hier de zadels gestolen. Je moet er maar op komen.

Morgen rond deze tijd zit ik al vol met indrukken van New York City, waar we het de komende drie dagen moeten uithouden. Zoals ik al zei: alsof we nog niet verwend genoeg zijn.