Expeditie klimmen in La Paz

Woensdagochtend vroeg vertrokken we. Met ons eigen busje, ons eigen expeditie-team, al ons gear en eten voor twee dagen richting het basecamp waarvandaan we Pequeno Alpamayo (5370 of 5425 m - de websites zijn nogal verschillend) en Cerro Austria (5320 m) zouden beklimmen. Drie Peruwanas, één Chilleen, twee Duitsers, één Zwitser en één Nederlander, ik. De weg naar de hut was zwaar - tel maar op: het gewicht van stijgijzers, karabiners, 40 meter touw, kleding, eten, water, slaapzak en matje - en bovendien sneeuwde het. Resultaat: nat, koud, moe en 1,5 uur later kwamen we aan bij de hut. We kookten, droogden op en smeedden onze plannen voor de nacht. Bovendien genoten we, zodra het opklaarde en de sneeuw plaatsmaakte voor zon, van het uitzicht op het meer en de bergen (en de reflectie daarvan in eerstgenoemde!), de stilte, de natuur. Prachtig!

Om 02:00 's nachts begon het echte werk: Pequeno Alpamayo, een sneeuwtop van zo'n 5400 meter. De eerste paar uur waren relatief simpel. Wandelen in de sneeuw, maar dan met touw, zo zou ik het wel willen noemen. Toen de zon opkwam werd het technischer: een flink stuk afdalen over de rotsen, een klein sneeuwgraadje en een lange steile (50 graden wellicht) sneeuwwand. Zekeren hebben we niet gedaan, maar het was erop of eronder - natuurlijk wel allemaal veilig mams ;-)! Rond een uur of acht stonden we op de top, Julius en ik zonder t-shirt (ook zonder strand moeten we bruin zien te worden), in de zon. Wat een tocht! Wat gaaf! En we hebben het helemaal zelf gedaan, mijn gids-vriend en zijn ploeg namen namelijk een moeilijkere route, terwijl Julius, de andere Duitser (toevallig ook uit Freiburg) en ik de normale route namen. Ik ben er nog niet, maar zou mezelf zeker beginnend alpinist willen noemen. Wat een ervaring! Heel gaaf!

Terug in de hut haalden we onze slaap van die nacht in. De volgende nacht stond namelijk Cerro Austria op het programma, 5320 meter, zonder sneeuw. Het had zo'n makkelijk wandeltochtje kunnen zijn, maar zo dachten mijn maag en darmen daar helaas niet over. Bovendien had ik een lichte koorts. Toch heb ik de top gehaald, enkel dankzij Julius die de rugzak droeg, zijn stokken aan me uitleende nadat ik er één brak en die me bleef vertellen dat we er bijna waren. Uitzicht op de top hadden we helaas niet, maar de terugweg was, voor zover ik er aandacht aan heb besteed, mooi. Mijn maag en darmen? Slecht. Pfft, wat kan wandelen zwaar zijn.

Vrijdag, na terugkomst in La Paz, heb ik enkel lopen uitzieken, om vervolgens zaterdagavond weer ziek te worden. Hoe dat zo? Omdat we gek genoeg waren om de challenge aan te gaan in een curry restaurant hier: finish de meest spicy dish ter wereld en krijg een t-shirt die dat trots uitroept. Een parodie op de "I survived the most dangerous road in the world"-t-shirts die toeristen dragen nadat ze hebben gemountainbiked over Death Road, zo genoemd wegens de vele ongelukken die er plaatsvonden voordat de nieuwe weg werd aangelegd. Ik hou van spicy eten, maar na vier keer naar de wc te zijn geweest (ik zal details besparen, maar laten we zeggen dat je de chili's zelfs voelt in de uitwerpselen), besloot ik het op te geven. Julius zette wel door, maar moest daarna ook toegeven aan de chili's. Vandaag hebben we dan ook op bed gelegen en tv gekeken. Een perfecte lazy day, al was het niet dat onze magen in een rollercoaster zaten. Spicy chili challenge? Nooit meer!

Morgen vertrekken we met hetzelfde expeditie-team naar onze volgende bestemming. Hoger, maar niet perse technisch moeilijker..... Spannend!

-

Ps. Voor de link van onze expeditie-leider (schrik niet, ik sta, zelfs met foto, als expeditie-lid op de site!!): http://www.peru-trekking-und-bergsteigen.de/
En voor een filmpje van de laatste dagen: https://m.youtube.com/watch?v=KU7LeYPaUfs&feature=youtu.be
Scroll naar 2:34, dat ben ik die daar bovenaan klimt!