De stad van Mao

Met 300 km/h raasde ik dinsdag naar Changsha, Hunan provincie. Hier zou ik een nacht verblijven in de familie van een student (Eveline) uit Hong Kong. Ze spraken geen Engels, kenden mij niet en hadden waarschijnlijk nog nooit eerder een blond meisje over de vloer gehad – het echte, authentieke China. En dat was slechts een begin!

Na met Eveline, een vriendin en haar nichtje het lokale eten uit Hunan te hebben geproefd (spicy streetfood), werd ik rondgeleid op de campus van een van de universiteiten in Changsha. Kamers zonder airconditioning, bestaande uit slechts twintig vierkante meter, met dunne matrasjes en tenminste vier inwonenden – bikkelen in de zomers die hier makkelijk 30 graden zijn! Hoe dat gaat met studeren? Ik zou het na een week al opgeven. Leuk feitje is wel dat zelfs Mao het heeft weten te overleven; hij was namelijk student in Changsha voor zijn politieke carriere van start ging.

Taxichauffeurs openen de deur om hun speeksel te lozen (daar gaat z’n tip…), mensen lopen met paraplu’s tegen de zon in plaats van de regen rond en discotheken staan vol met Chinezen die zich van hun beste kant laten zien, outfit inclusief. Ik kreeg een speciale behandeling, met deuren van toiletten die voor me open gehouden worden, tissues die me aangereikt worden nadat ik mijn handen gewassen heb, straatoptredens waarin de artiesten me graag laten meedoen en foto’s die al dan niet stiekem van me gemaakt worden. Zei ik ooit dat ik op zoek was naar een plek waar ik de enige “white” was, bij deze heb ik het gevonden!

Vandaag bezochten we Yuelu Mountain, een 300 meter hoge berg aan de rivier in Changsha. Naast de verschillende tempels zijn hier een van de oudste academies van China, een prachtig uitzicht en een enorme collectie aan werken van/voor Mao te vinden. Mao hier, Mao daar, Mao is overal – hoezo indroctinatie?

Onze benen flink te hebben gestrekt, vertrokken we vervolgens per electrische motorbike-taxi (brommers/scooters op gas zijn kennelijk verboden) naar de Yinglong community, waar Eveline beide haar basisschool en middelbare school heeft gedaan. Beide boardingschool, met klassen van negen tot zes en met alleen de weekenden die ze met haar ouders kon doorbrengen. Opgroeien tussen de leraren en scholieren, wat een verschil met Nederland!

We speelden zo’n drie uur lang Mahjong, misschien wel het meest populaire spel in China waarop veel gegokt wordt, met de lokale bevolking. Op straat en in huizen met airconditioning, geld schuift heen en weer en de sigaretten worden zo nu en dan opgestoken. Het echte Changsha leven, aldus Eveline, inmiddels mijn persoonlijke gids en vertaalhulp. “She is saying that your eyes are so big” en “He really likes your hair” kwamen frequent voorbij zetten.

We aten spicy Hot Pot en bezochten een eiland met een enorm standbeeld van het hoofd van Mao – de vraag is echter of het zijn hoofd was of het mijne dat de grootste toeristenattractie was. Inmiddels zit ik in de trein richting Zhangjiajie met vijf Chinese jongens met wie ik bier drink, kaartspelletjes speel en communiceer via mijn Pleco-app (aan te raden voor iedereen die naar China reist en/of de beginselen van het Mandarijn wil oppikken). De woorden die ze me leren zullen vast slecht zijn, een goede start van mijn China reis is het zeker! Langzaam komt mijn Mandarijn terug – ik zal het zeker nodig hebben voor mijn volgende stop, Zhangjiajie, die claimt dat de Avatar erop gebaseerd is. Wat daar van waar is zullen we spoedig zien!

I’ll keep you posted!