Paradijselijke plekjes #2: Cañon de Colca

Om 3:30 stond de bus klaar om ons over hobbelige, haarspeldende wegen naar de Colca Canyon te vervoeren. Slapen zat er niet in: de lichten en verschrikkelijke muziek die om 6 uur aangingen verzekerden dat we niet al te fit aan onze hike begonnen. Vergezeld door een Engelsman die we in de bus ontmoetten en ontzettend grappig bleek en door een hond die voor gids speelde (en écht de hele weg, 3 dagen lang, heeft meegelopen - en dat terwijl we hem helemaal niet zo veel te eten en/of drinken gaven omdat we dat simpelweg niet hadden), was het plan om de eerste dag af te dalen in de canyon en de tweede dag te gaan naar de baños termales aan het andere eind van de canyon, hot springs. Echter, dit plan wijzigde: land slides hadden ons gekozen pad weggeslagen en dus besloten we, al dippend in de koude rivier nadat we in het diepste punt van de canyon waren aangekomen, om direct de eerste dag naar de baños te gaan. We hadden immers 2,5 uur gedaan over wat volgens het boekje 4 uur zou duren en dus kon het niet ver weg zijn....

Dit leek een goed plan. Een minder plan was het om in de nacht te verdwalen en de goede afslag te missen. Bovendien bleken de andere tijden in het boekje een stuk nauwkeuriger en dus, voor ons, onderschat. Resultaat: om 9 uur 's avonds kwamen we aangesjokt. Uitgeput, hongerig en met hoofdlampjes aan. Maar het was het waard: wat een topplek!!!!! We sliepen in een super schattige hut waar de bedden met cement waren geïntegreerd in de muren en vloer, de mensen van het guesthouse waren de meest lieve en vriendelijke Peruwana's die ik tot nu toe heb ontmoet en de baños: GODDELIJK! Meteen naast de rivier (je kunt je voorstellen hoe fijn het is om te dippen in koud, warm, koud, warm - vooral met de spierpijn die we hadden na de 9 uur durende wandeling) en de perfecte temperatuur. We dronken Peru's traditionele pisco sour en beter nog: leerden hoe je het zelf moet maken (zie Ps.), aten vis gevangen in dezelfde rivier waar we in zwommen, speelden spelletjes en genoten van het geluid van de rivier in de nacht. Wat een paradijs! Zeker geen straf om het hier een dag uit te houden!

De terugweg, twee dagen later, was minder. Iets te veel pisco sour, iets te veel baños, iets te veel van het goede leven. Zelfs onze hond die op de heenweg geen kik had gegeven leek het zwaar te hebben. Maar we kwamen bij het eindpunt en het lukte ons zelfs om een condor te spotten - of naja, een vogel. Hij vloog namelijk zo ver van ons vandaan dat we maar zeiden dat het een condor was. Het zou toch disappointing zijn als we de Colca Canyon zouden verlaten zonder een condor gezien te hebben - dat is juist wat ze continue adverteren en aanprijzen hier.

Terug in Cabanaconde, waarvandaan de hike was begonnen, aten we Alpaca vlees (net zoiets als lama, maar dan nóg lelijkere beesten) en namen we afscheid van onze hond. Hij zat er maar zielig bij toen we de, evenzo dramatisch als op de heenweg, nachtbus instapten terug naar Arequipa. We hadden hem toch wat meer koekjes moeten geven - hij was namelijk de beste, en meest voordelige, gids die we tot nu toe gehad hebben. We zullen onze trouwe vriend missen!



Ps. Het recept, mocht je ooit pisco tegenkomen in Europa:

Pisco sour (2 glazen)
- eiwit van 1 ei
- 3 shots pisco
- 2 shots suikersiroop
- 4 limoenen
En (flink!!) schudden maar!!!