Naar hogere hoogtes: Huayna Potosi, 6088
Blijf op de hoogte en volg Line
29 Oktober 2014 | Bolivia, La Paz
UPDATE: filmpje staat op facebook!
We zijn verbrand. Of erger nog: ik zie eruit als een kreeft. Een tomaat. Heb ik dan geen zonnebrand gebruikt? Nee, want die ligt namelijk ergens op 6000 meter hoogte in een gletsjerspleet op Huayna Potosi....
Het verhaal:
Met ons expeditie-team vertrokken we afgelopen maandag met de bus naar het basecamp op 4800 meter. Vandaar zeulden we ons gear naar het de refugio, ook wel high camp genoemd, op 5300 meter. Makkie, omdat we nu porters hadden die het eten voor ons droegen en later ook voor ons zouden koken in de hut. Wat een luxe! Niks koude nacht, niks wind, niks natte kleren die niet meer zouden drogen. Zelfs een toilet, heel primitief, was aanwezig. We aten soep, pasta met tonijn en dronken (wat een voorbereiding.... uhm) pisco, de wodka uit Peru. Om zeven uur 's avonds was het stil.
Dinsdag om 03:00 vertrokken we, met stijgijzers, touw, flink wat kleding en hoofdlamp over de gletsjer richting de top op 6088 meter. De weg was makkelijk te vinden - Huayna Potosi is immers de meest beklommen berg van Bolivia en het is zeker geen understatement om de route een snelweg in de sneeuw te noemen. Een pad van ongeveer een meter breed, die direct naar de top leidt. We hadden prachtig weer, liepen onder een heldere sterrenhemel en zagen La Paz bij nacht. Wat een licht van wat een stad! Onderweg waren er slechts drie obstakels: een lang, steil stuk dat in de nacht vrij sketchy was en we dus hebben afgezekerd. Vijf touwlengtes, van ongeveer 40 meter elk, in de sneeuw. Het tweede obstakel: de hond die ons vanaf de hut door de sneeuw volgde en die duidelijk graag deel wilde uitmaken van onze tweemans touwgroep - ik heb vaak gedacht: wat als de hond in een gletsjerspleet valt? Wie zal hem redden?
Met zonsopgang konden we de top al zien, en onze vrienden die er al waren omdat ze eerder vertrokken waren (ze wilden oorspronkelijk een moeilijkere route doen, die niet mogelijk was geweest vanwege de vele sneeuw). Dit was het moment dat we onze zonnebrand verloren. Die hadden we namelijk klaar gelegd voor gebruik in de sneeuw, toen Julius hem per ongeluk een klein zetje gaf. Hopend staarden we hem na: zal hij stoppen? Ja? Nee? Nee... Hij vloog over de gletsjer, maakte metershoge sprongen en kwam uiteindelijk, vermoedelijk, terecht in een gletsjerspleet. Dat gebeurt er dus als je uitglijdt en ten val komt. Als je niet weet hoe je moet remmen tenminste - gelukkig weten wij dat wel!
Het laatste obstakel was vooral mentaal, een smalle riggel om naar de top te komen, waar we rond 08:00 aankwamen. Niet steil, maar zeker exposed. Een beetje tricky wel, maar zeker niet gevaarlijk. Het uitzicht op de top: ONGELOOFLIJK!! Wat een bergen om ons heen, wat een prachtig wolkenveld, wat een mooie witte sneeuw!
Na de noodzakelijke topfoto's te hebben genomen begonnen we de afdaling. Snel en easy waren we weer in het high camp en na onze spullen te hebben gepakt ook weer in het basecamp en, uiteindelijk, in La Paz. 6088 meter, ik geloof het nog steeds niet, een nieuw hoogterecord, en dat alles ZONDER GIDS! Ik mag mezelf nu wel volledig alpinist noemen - of beter andanist, klimster van de Andes! En wat een topteam zijn we, Julius en ik. Het was zo smooth en we waren zo snel (5 uur van het high camp naar de top). De beloning: cocktails en lekker eten in La Paz. We gaan de komende dagen wel bedenken wat we nu gaan doen, eerst is het tijd om te chillen!
Ps. Ik probeer een video van de riggel te uploaden naar facebook, hopelijk lukt het gezien het internet hier - en gezien het feit dat de stroom net uitviel.
We zijn verbrand. Of erger nog: ik zie eruit als een kreeft. Een tomaat. Heb ik dan geen zonnebrand gebruikt? Nee, want die ligt namelijk ergens op 6000 meter hoogte in een gletsjerspleet op Huayna Potosi....
Het verhaal:
Met ons expeditie-team vertrokken we afgelopen maandag met de bus naar het basecamp op 4800 meter. Vandaar zeulden we ons gear naar het de refugio, ook wel high camp genoemd, op 5300 meter. Makkie, omdat we nu porters hadden die het eten voor ons droegen en later ook voor ons zouden koken in de hut. Wat een luxe! Niks koude nacht, niks wind, niks natte kleren die niet meer zouden drogen. Zelfs een toilet, heel primitief, was aanwezig. We aten soep, pasta met tonijn en dronken (wat een voorbereiding.... uhm) pisco, de wodka uit Peru. Om zeven uur 's avonds was het stil.
Dinsdag om 03:00 vertrokken we, met stijgijzers, touw, flink wat kleding en hoofdlamp over de gletsjer richting de top op 6088 meter. De weg was makkelijk te vinden - Huayna Potosi is immers de meest beklommen berg van Bolivia en het is zeker geen understatement om de route een snelweg in de sneeuw te noemen. Een pad van ongeveer een meter breed, die direct naar de top leidt. We hadden prachtig weer, liepen onder een heldere sterrenhemel en zagen La Paz bij nacht. Wat een licht van wat een stad! Onderweg waren er slechts drie obstakels: een lang, steil stuk dat in de nacht vrij sketchy was en we dus hebben afgezekerd. Vijf touwlengtes, van ongeveer 40 meter elk, in de sneeuw. Het tweede obstakel: de hond die ons vanaf de hut door de sneeuw volgde en die duidelijk graag deel wilde uitmaken van onze tweemans touwgroep - ik heb vaak gedacht: wat als de hond in een gletsjerspleet valt? Wie zal hem redden?
Met zonsopgang konden we de top al zien, en onze vrienden die er al waren omdat ze eerder vertrokken waren (ze wilden oorspronkelijk een moeilijkere route doen, die niet mogelijk was geweest vanwege de vele sneeuw). Dit was het moment dat we onze zonnebrand verloren. Die hadden we namelijk klaar gelegd voor gebruik in de sneeuw, toen Julius hem per ongeluk een klein zetje gaf. Hopend staarden we hem na: zal hij stoppen? Ja? Nee? Nee... Hij vloog over de gletsjer, maakte metershoge sprongen en kwam uiteindelijk, vermoedelijk, terecht in een gletsjerspleet. Dat gebeurt er dus als je uitglijdt en ten val komt. Als je niet weet hoe je moet remmen tenminste - gelukkig weten wij dat wel!
Het laatste obstakel was vooral mentaal, een smalle riggel om naar de top te komen, waar we rond 08:00 aankwamen. Niet steil, maar zeker exposed. Een beetje tricky wel, maar zeker niet gevaarlijk. Het uitzicht op de top: ONGELOOFLIJK!! Wat een bergen om ons heen, wat een prachtig wolkenveld, wat een mooie witte sneeuw!
Na de noodzakelijke topfoto's te hebben genomen begonnen we de afdaling. Snel en easy waren we weer in het high camp en na onze spullen te hebben gepakt ook weer in het basecamp en, uiteindelijk, in La Paz. 6088 meter, ik geloof het nog steeds niet, een nieuw hoogterecord, en dat alles ZONDER GIDS! Ik mag mezelf nu wel volledig alpinist noemen - of beter andanist, klimster van de Andes! En wat een topteam zijn we, Julius en ik. Het was zo smooth en we waren zo snel (5 uur van het high camp naar de top). De beloning: cocktails en lekker eten in La Paz. We gaan de komende dagen wel bedenken wat we nu gaan doen, eerst is het tijd om te chillen!
Ps. Ik probeer een video van de riggel te uploaden naar facebook, hopelijk lukt het gezien het internet hier - en gezien het feit dat de stroom net uitviel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
