Alles is beter aan de Caribbean!
Blijf op de hoogte en volg Line
22 Januari 2015 | Colombia, Bogota
We begonnen onze ''reis'' in Cartagena, één van de oudste steden van Colombia waar de Spaanse invloeden nog overvloedig aanwezig zijn. Gezellige straatjes, lekkere restaurants en een hub van straatverkopers. ''Aqui, aqui, vendemos todos le gusta!''. De traditionele zwart/witte oeden, coconut zout en peper setjes, sombrero-tassen en alle soorten zonnebrillen. Het was druk, maar ook fantastisch om in zo'n Europees aanvoelende stad rond te strollen. Een stad met fantastische eetgelegenheden (sushi en pizza zijn slechts een fractie van wat we in onze buiken stopten) en een uitbundig nachtleven. En wij? Wij deden er flink aan mee. Cocktail hier, jugo daar, een mango elk uur en liters water. Met 40 graden kun je niet veel meer dan dat!
Na de crowd in Cartagena te hebben gezien, gingen we naar Santa Marta om vandaaruit het nationale park Tayrona te bezoeken. Dit schijnen de mooiste stranden van Colombia te zijn, en dat was het ook werkelijk. Witte stranden, blauwe zee, palmbomen en enorme boulders op het strand. Bovendien is het alleen bereikbaar per voet, door middel van een wandeling van 1 a 2 uur. Helaas schrikt dit de Colombiaanse vakantieganger niet af: ook al hebben veel mensen hier een flinke bier- of zwangerschaps buik (we vermoeden dat vrouwen na de geboorte niet sporten en dus hun ''look'' behouden), 1 a 2 uur wandelen is allesbehalve te veel. Wat een menigte! De lonely planet die de hangmatten vergelijkt met de batterij-kip had het zeker niet mis.
We kampeerden op zo'n 15 meter van het water nadat ook wij de tocht gemaakt hadden in de zwetende 40 graden. En ik moet zeggen dat het, ondanks alle Colombiaanse toeristen, echt fantastisch was. Bruin, poepbruin, dat zijn we.
Nadat we het park verlieten via een heel oud pad en via een oud dorpje dat voorheen het park bezette, gingen we terug naar Santa Marta voor onze laatste nachten aan de Caribische kust. We gingen naar Taganga, een visserdorp en toeristen-hub, om verder aan onze kleur te werken, namen een massage met coconut-olie die ons nog bruiner zou moeten maken en zelfs na vier maanden in de Nederlandse regen en kou zichtbaar zou moeten zijn (ik geloof er weinig van maar de man die het aanbood deed erg z'n best ons hiervan te overtuigen) en snorkelden wat in zee. We aten cazuela, een super rica vissoep - oh mam: GENOT! - en dronken bier tijdens de lunch. Hmmmmm, wil ik nog wel terug?
Maar ons bezoek aan de Caribbean werd nog beter: op onze laatste dag gingen we duiken. 14 meter onder water met een tank, wetsuit en al het andere benodigde gear. Na een korte introductie, een aantal oefeningen wat je moet doen als je de waterslang verliest en een selectie van basis-signalen (praten onder water gaat toch wat lastig met zo'n slang in je mond) zoals ''no air, give me air'', ''ik ben bang'' en ''alles tip top'' gingen we naar beneden op weg naar een andere wereld. De wereld van vissen, lobsters en de waterslangen die je ook wel in de Zeemeermin ziet. Maar ook een soort van waterspin en zeehormonen. Prachtig!
Het prachtigste was onze tweede duik, waarbij we langs een soort van muur afdaalden naar beneden. De bodem was niet te zien en in de muur zagen we allerlei vissen en koraal. Daarnaast was het uitzicht naar boven fenomenaal: om het wateroppervlak te zien, de meters die we eronder watern en de zon die erdoorheen schijnt. Wauw!
Maar het was soms ook wel een beetje eng, zo onder water met alleen maar een zuurstoftank. Waarschijnlijk is dat de reden dat mijn tank steeds als eerste leeg was. Het voelde als de nacht in Everest Base Camp (remember Ap?) waarbij ik ook een soort van paniek voelde dat er geen zuurstof was. Datzelfde gevoel had ik onder water. Maar gezien het feit dat ik een jaar later op 6542 m stond zonder enig probleem moet veel beloven voor de toekomst. Misschien toch maar een cursusje erin gooien over een paar jaar?
Inmiddels zijn we weer terug in Bogota, bij onze zogenaamde sugarmommy, de moeder van een vriend van mij uit Lima. Met hoofdpijn: tijdens het duiken kwam mijn onhandigheid weer eens naar boven drijven en stootte ik zowel mijn hoofd tegen de boot als tegen de zuurstoffles op mijn rug. Hoe ik het doe? Geen idee...
Morgen vlieg ik terug naar Nederland waar het koud en regenachtig is en waar ik mijn bikini moet verruilen voor een warme trui. Of ik echt excited ben, tsja. Laten we zeggen dat een warm bubbelbad, een lekker ontbijt met vers gebakken brood, brie en veigenjam en een bed met een matras zo zacht als veren veel goed maakt!
Over en uit, tot over 2 nachtjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley