Quilotoa, jungle avonturen en andere rariteiten
Blijf op de hoogte en volg Line
11 Januari 2015 | Colombia, Bogota
Nog maar een kleine twee weken, de laatste loodjes, en dan vlieg ik alweer naar huis. Mijn mailbox begint langzaam vol te stromen met studie-gerelateerde onderwerpen en onze rugzakken beginnen het te begeven onder het gewicht van de souvenirs. Het lijkt erop dat het normale leventje eraan zit te komen...... en dat veel te snel!
Met een kleine teleurstelling dat we het vuurwerk gemist hadden, stapten we de ochtend van 1 januari in de bus richting Latacunga om een rondje te lopen om het Quilotoa meer, een krater meer op zo'n 4000 meter. Ondanks het feit dat we niet meer zo geacclimatiseerd zijn als tijdens onze alpine avonturen in La Paz, kostte het ons slechts 3,5 uur in plaats van de door lonely planet geclaimde drie dagen (al is dat vast om de hele omgeving te verkennen en niet slechts het meer). We sliepen in een gezellig hostel en aten Chinees in het restaurant van een Guangzhou-ze. Toch jammer dat mijn gelimiteerde Chinese vocabulaire plaats heeft gemaakt voor het Spaans - al moet ik toegeven: het is stukken makkelijker!
Na Latacunga gingen we naar Puyo waar we bij een couchsurfer in de jungle verbleven. Midden in de jungle, maar wel met karaoke-zaterdag en voetbal-zondag: uit een houten hutje in, letterlijk, de middle of nowhere kwam brullende muziek met daarbij passende valse stemgeluiden. Que loco! En op zondag kwamen alle teams uit het uiteinde van de jungle bijeen om voetbal te komen spelen. Een echt stadium, zo noemden ze het, met maar liefst 20 stoelen en een veld dat a) officieel veel te klein is en b) geen gras heeft. Maar wat een lieve mensen! Ze namen ons mee naar een waterval in de buurt waar we konden zwemmen onder de stromende douche en verbleven een nacht in de cabañas van de familie van de couchsurfer. Super romantisch, met ons eigen kampvuur, helemaal alleen, onder het geluid van krekers, vogels en het stromen van de rivier. Enige minpuntje was de haan die ons de volgende ochtend al om half 7 wakker maakte... Gelukkig hield hij daarna zijn mond! Last but not least bezochten we met onze couchsurfer een traditionele ceremonie in het zogenaamde "hol van de duivel". Bijzonder!
We gingen weer terug naar Quito om daarvandaan een bus te nemen naar Bogota, Colombia. Met 100 dollar en 30 uur de duurste en (misschien wel) langste bus die ik ooit genomen heb. En vergeleken met onze bus van Lima naar La Paz, die slechts 1/3e van die prijs was, helemaal niks: films die het niet deden en eten dat ons beloofd was maar we niet kregen. Eén voordeel: al deze gedoetjes maakten de hele reis qua ervaring een stuk korter...
Maar de prijs en lacking service waren lang niet zo schokkend als wat ons de ochtend van vertrek overkwam. Om 6 uur stonden we voor de office van de bus agency, klaar voor vertrek. Julius stond op straat, foto's te nemen van de opkomende zon die de bergen rondom Quito verlichtte. Prachtig! Tot hij op een gegeven moment een motor zag met twee personen die wat verdacht acten. Intuïtie: ga terug naar de agency, waar we binnen een hek zaten. Ik zat daar, Julius kwam, legde zijn camera neer en nog geen minuut later stond één van de motorjongens ook binnen het hek, met een groot keukenmes in zijn hand gericht op Julius. Zo'n keukenmes dat je gebruikt om vlees te snijden. "Dame tu camera" scheen hij achteraf tegen Julius gezegd te hebben, "geef mij je camera". Het had ontzettend mis kunnen gaan en we waren ontzettend lucky. Julius, puur op intuïtie, begon te schreeuwen en nam een actieve vechthouding aan. En dat werkte, onze motorman schrok af en rende weg naar buiten waar hij werd opgepikt door zijn maatje op de motor. Zoals ik al zei, het had zoveel slechter kunnen gaan. Als het niet Julius, maar ik, op straat was geweest. Als de jongen niet was geschrokken en kwaad in zijn hoofd had. En als ik überhaupt niet met Julius geweest was. Damn, wat was dat schrikken!
En vooral een grote schrik omdat ik zo naïef ben geweest. Omdat ik me zo'n beetje overal in Zuid-Amerika veilig heb gevoeld. Ok, ik heb de ogen op mijn rug gevoeld van mensen die me wilden bestelen, en ik heb teruggestaard zodat diezelfde mensen wisten dat ik ze door had, maar nooit is het in me opgekomen dat die mensen misschien een mes, of erger, bij zich zouden hebben en deze daadwerkelijk zouden gebruiken. Eng, dat is het. Het idee dat ik me alsmaar veilig heb gevoeld en het feit dat we op weg waren naar een andere, grote, in a way enge, stad, Bogota. Toch maar een nieuwe pepperspray aanschaffen dus!
Maar tot nu toe behandeld Bogota ons goed. Onze onderhandel-skills zijn aangescherpt en we hebben gisteravond prachtig uitzicht gehad over de stad bij nacht. Daarnaast worden we onder de hoede genomen door de superlieve familie van een vriend met wie ik in Lima heb gekampeerd. We kunnen het niet beter treffen! Zeker met het vooruitzicht op een week aan de Caribbean! Misschien kunnen we nog wat piraten spotten... ;-)
Met een kleine teleurstelling dat we het vuurwerk gemist hadden, stapten we de ochtend van 1 januari in de bus richting Latacunga om een rondje te lopen om het Quilotoa meer, een krater meer op zo'n 4000 meter. Ondanks het feit dat we niet meer zo geacclimatiseerd zijn als tijdens onze alpine avonturen in La Paz, kostte het ons slechts 3,5 uur in plaats van de door lonely planet geclaimde drie dagen (al is dat vast om de hele omgeving te verkennen en niet slechts het meer). We sliepen in een gezellig hostel en aten Chinees in het restaurant van een Guangzhou-ze. Toch jammer dat mijn gelimiteerde Chinese vocabulaire plaats heeft gemaakt voor het Spaans - al moet ik toegeven: het is stukken makkelijker!
Na Latacunga gingen we naar Puyo waar we bij een couchsurfer in de jungle verbleven. Midden in de jungle, maar wel met karaoke-zaterdag en voetbal-zondag: uit een houten hutje in, letterlijk, de middle of nowhere kwam brullende muziek met daarbij passende valse stemgeluiden. Que loco! En op zondag kwamen alle teams uit het uiteinde van de jungle bijeen om voetbal te komen spelen. Een echt stadium, zo noemden ze het, met maar liefst 20 stoelen en een veld dat a) officieel veel te klein is en b) geen gras heeft. Maar wat een lieve mensen! Ze namen ons mee naar een waterval in de buurt waar we konden zwemmen onder de stromende douche en verbleven een nacht in de cabañas van de familie van de couchsurfer. Super romantisch, met ons eigen kampvuur, helemaal alleen, onder het geluid van krekers, vogels en het stromen van de rivier. Enige minpuntje was de haan die ons de volgende ochtend al om half 7 wakker maakte... Gelukkig hield hij daarna zijn mond! Last but not least bezochten we met onze couchsurfer een traditionele ceremonie in het zogenaamde "hol van de duivel". Bijzonder!
We gingen weer terug naar Quito om daarvandaan een bus te nemen naar Bogota, Colombia. Met 100 dollar en 30 uur de duurste en (misschien wel) langste bus die ik ooit genomen heb. En vergeleken met onze bus van Lima naar La Paz, die slechts 1/3e van die prijs was, helemaal niks: films die het niet deden en eten dat ons beloofd was maar we niet kregen. Eén voordeel: al deze gedoetjes maakten de hele reis qua ervaring een stuk korter...
Maar de prijs en lacking service waren lang niet zo schokkend als wat ons de ochtend van vertrek overkwam. Om 6 uur stonden we voor de office van de bus agency, klaar voor vertrek. Julius stond op straat, foto's te nemen van de opkomende zon die de bergen rondom Quito verlichtte. Prachtig! Tot hij op een gegeven moment een motor zag met twee personen die wat verdacht acten. Intuïtie: ga terug naar de agency, waar we binnen een hek zaten. Ik zat daar, Julius kwam, legde zijn camera neer en nog geen minuut later stond één van de motorjongens ook binnen het hek, met een groot keukenmes in zijn hand gericht op Julius. Zo'n keukenmes dat je gebruikt om vlees te snijden. "Dame tu camera" scheen hij achteraf tegen Julius gezegd te hebben, "geef mij je camera". Het had ontzettend mis kunnen gaan en we waren ontzettend lucky. Julius, puur op intuïtie, begon te schreeuwen en nam een actieve vechthouding aan. En dat werkte, onze motorman schrok af en rende weg naar buiten waar hij werd opgepikt door zijn maatje op de motor. Zoals ik al zei, het had zoveel slechter kunnen gaan. Als het niet Julius, maar ik, op straat was geweest. Als de jongen niet was geschrokken en kwaad in zijn hoofd had. En als ik überhaupt niet met Julius geweest was. Damn, wat was dat schrikken!
En vooral een grote schrik omdat ik zo naïef ben geweest. Omdat ik me zo'n beetje overal in Zuid-Amerika veilig heb gevoeld. Ok, ik heb de ogen op mijn rug gevoeld van mensen die me wilden bestelen, en ik heb teruggestaard zodat diezelfde mensen wisten dat ik ze door had, maar nooit is het in me opgekomen dat die mensen misschien een mes, of erger, bij zich zouden hebben en deze daadwerkelijk zouden gebruiken. Eng, dat is het. Het idee dat ik me alsmaar veilig heb gevoeld en het feit dat we op weg waren naar een andere, grote, in a way enge, stad, Bogota. Toch maar een nieuwe pepperspray aanschaffen dus!
Maar tot nu toe behandeld Bogota ons goed. Onze onderhandel-skills zijn aangescherpt en we hebben gisteravond prachtig uitzicht gehad over de stad bij nacht. Daarnaast worden we onder de hoede genomen door de superlieve familie van een vriend met wie ik in Lima heb gekampeerd. We kunnen het niet beter treffen! Zeker met het vooruitzicht op een week aan de Caribbean! Misschien kunnen we nog wat piraten spotten... ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
