Duits

De duivel is nabij. Het Duits, wat mij voorheen altijd in de oren klonk als ruig, hard, het "kwaad", begint opeens een taal te worden waarmee ik mij associeer. Waarbij ik mij prettig voel. Thuis, in een zekere zin. Ze zeggen ook wel dat het komt omdat het de taal van de liefde is. Althans, mijn liefde.

Want hoe werkt dat eigenlijk? Dat wat vroeger hard klonk, nu vriendschappelijk, aardig en bijna mooi is? Betekent dit dat we ooit gaan wennen aan het gekras met nagels op een schoolbord, piepende remmen van een fiets en het geluid van een huilende baby die achter je zit in het vliegtuig? ...

Op het laatste kan ik misschien - maar hopelijk niet! - volgende week antwoord geven, wanneer ik naar Lima vlieg vanuit Frankfurt. Spannend, een heel nieuw avontuur. Maar voor nu zit ik in Freiburg en wordt het hoog tijd dat ik mijn Spaans eens op ga halen!