Er was eens een tijger..
Blijf op de hoogte en volg Line
29 Juli 2013 | China, Lijiang
Die over een snelstromende rivier in Yunnan sprong in wat na zijn sprong (gepast of niet) de Tiger Leaping Gorge genoemd werd. Over de plek waar hij precies gesprongen was is twijfel – er zijn tenminste vijf Tiger Leaping Stones te vinden in de hele gorge – maar de Lonely Planet geef ik zeker gelijk in haar keus dit de nummer drie van hoogtepunten in China te laten zijn. Wat een prachtstukje natuur, en wat een geweldig, traploze, hike!
Maar eerst zaten we in Kunming, in een superdeluxe hotel waar we per kamer hetzelfde betaalden als we voor vijf (!!) personen én drie (!!) nachten in het hostel dat we in Lijiang geboekt hadden zouden doen. Inclusief zachte bedden, uitzicht over het Green Lake Park en met een wel erg gezellige glazen muur in de badkamer, waar naast een douche en bad ook een tv te vinden was met waterproof afstandbediening. Bijtanken dus! In de stad zelf verbaasden we ons over de aantallen dieren die op de Bird- en Flowermarket te koop stonden om als huisdier, of misschien zelfs wel als diner, te dienen: katten, schildpadden, varkentjes, ratten, vogels, slangen, scorpioenen, etc. Kleine hokjes, weinig eten. Niks is te gek hier in China!
We bekeken de pagodes, bezochten het Art District dat moeilijk te vinden bleek te zijn (of waren het vooral wij die de verkeerde kant op liepen?), zagen kinderen plassen op de straat en genoten van een heerlijke avondmaaltijd die ons slechts vijftien euro per persoon kostte, duur voor Chinese standaard. Joran kwam de volgende dag aan, vanuit Amsterdam, na een week met zijn vrienden op vakantie te zijn geweest. Kapot dus. Zijn beloning? Nog een vlucht door naar Lijiang, een toeristenoord in China vanwaar we onze hike naar de tijger kloof zouden plannen. Hij stond te springen, ughum.
Aangekomen bij Mama Naxi, het hostel in Lijiang, vierden we de verjaardag van mijn broertjes, of broers wat lengte betreft, nu acht- en vijftien. Geïmproviseerde taart en bier, want een alcoholgrens in de vorm van leeftijd kent China niet. Nogmaals: gefeliciteerd! En omdat het nou eenmaal hun verjaardag was, mochten zij het restaurant die avond uitzoeken. Wat werd het? Steak. Helemaal ont-Westert worden die gasten ook nooit… ;-))
We slenterden samen met een miljoen (bij wijze van spreken) andere Chinezen door het oude gedeelte van Lijiang vol met toeristenwinkeltjes, restaurants, bars en het welbekende djembé-deuntje dat op elke hoek van de straat gedraaid wordt. Sinds wanneer de djembé een Chinees muziekinstrument is blijft voor mij nog steeds een vraag, toch ook ik ben over de dam gesprongen: voor twaalf euro heb ik een minivariant gescoord waarmee ik nu al iedereen de oren van het hoofd trommel. Amsterdam, maak je borst maar nat!
Na twee dagen rondlopen, verdwalen en de weg weer vinden vertrokken we richting de Tiger Leaping Gorge voor een tweedaagse hike van zo’n 25 km. Met mijn “PHOTO? one for 5 yuan” T-shirt – het werd tijd dat ik die vervelende paparazzi-pinda-Chinezen, die continue gevraagd maar ook zeker ongevraagd foto’s van en met mij nemen, tot consument van een nieuwe, money-making business zou maken – begonnen we aan de tocht door de brandende zon. Helaas niet voor iedereen een feest: Joran, die die ochtend in de auto ziek was geworden, bleef met Trudy en Remo in het eerste hostel op de route. Ap en ik gingen door, via de 28 (maar eigenlijk 38) haarspeldbochten omhoog naar 2670 m. Klimmen in de hitte, niet ons (lees: Appie’s) sterkste spel, maar om nou door een oude man en zijn paard die een luie toerist naar boven vervoerd te worden ingehaald…. Ai!
Halverwege sliepen we in een hostel om de volgende ochtend aan de afdaling te beginnen. We zagen een groot varken dat door village-bewoners werd schoongespoeld voor de slacht, een slang en tal van vreemde en luide insecten. En dat terwijl we constant een prachtig uitzicht over de kloof hadden, de rivier en de natuur daaromheen. Hoogtepuntje!
Trudy en de jongens hadden inmiddels – makkelijker gezegd dan gedaan gezien het feit de weg was opgebroken door stukken rots die zo nu en dan naar beneden kwamen donderen – een busje geregeld naar waar wij op dat moment ook waren. We liepen naar de rivier en (één van) haar beroemde Tiger Leaping Stone(s) via een stijl, trapachtig geitenpaadje en aten hotpot met de Alpengluhen, maar dan zonder Alpen natuurlijk, in onze rug. De volgende dag maakten we onze weg terug naar Lijiang door de inmiddels bij ons welbekende “landslides”: de rotsen vlogen letterlijk om onze oren, serious business dus! Terug bij Lijiang aten we Koreaanse barbecue (fantastisch!) en ontdekten we het Chersonissos van China, maar dan dat van tien jaar terug. Muziek komt toch maar langzaam door hier…
Guangzhou en Hong Kong next. Nog een week te gaan!
Maar eerst zaten we in Kunming, in een superdeluxe hotel waar we per kamer hetzelfde betaalden als we voor vijf (!!) personen én drie (!!) nachten in het hostel dat we in Lijiang geboekt hadden zouden doen. Inclusief zachte bedden, uitzicht over het Green Lake Park en met een wel erg gezellige glazen muur in de badkamer, waar naast een douche en bad ook een tv te vinden was met waterproof afstandbediening. Bijtanken dus! In de stad zelf verbaasden we ons over de aantallen dieren die op de Bird- en Flowermarket te koop stonden om als huisdier, of misschien zelfs wel als diner, te dienen: katten, schildpadden, varkentjes, ratten, vogels, slangen, scorpioenen, etc. Kleine hokjes, weinig eten. Niks is te gek hier in China!
We bekeken de pagodes, bezochten het Art District dat moeilijk te vinden bleek te zijn (of waren het vooral wij die de verkeerde kant op liepen?), zagen kinderen plassen op de straat en genoten van een heerlijke avondmaaltijd die ons slechts vijftien euro per persoon kostte, duur voor Chinese standaard. Joran kwam de volgende dag aan, vanuit Amsterdam, na een week met zijn vrienden op vakantie te zijn geweest. Kapot dus. Zijn beloning? Nog een vlucht door naar Lijiang, een toeristenoord in China vanwaar we onze hike naar de tijger kloof zouden plannen. Hij stond te springen, ughum.
Aangekomen bij Mama Naxi, het hostel in Lijiang, vierden we de verjaardag van mijn broertjes, of broers wat lengte betreft, nu acht- en vijftien. Geïmproviseerde taart en bier, want een alcoholgrens in de vorm van leeftijd kent China niet. Nogmaals: gefeliciteerd! En omdat het nou eenmaal hun verjaardag was, mochten zij het restaurant die avond uitzoeken. Wat werd het? Steak. Helemaal ont-Westert worden die gasten ook nooit… ;-))
We slenterden samen met een miljoen (bij wijze van spreken) andere Chinezen door het oude gedeelte van Lijiang vol met toeristenwinkeltjes, restaurants, bars en het welbekende djembé-deuntje dat op elke hoek van de straat gedraaid wordt. Sinds wanneer de djembé een Chinees muziekinstrument is blijft voor mij nog steeds een vraag, toch ook ik ben over de dam gesprongen: voor twaalf euro heb ik een minivariant gescoord waarmee ik nu al iedereen de oren van het hoofd trommel. Amsterdam, maak je borst maar nat!
Na twee dagen rondlopen, verdwalen en de weg weer vinden vertrokken we richting de Tiger Leaping Gorge voor een tweedaagse hike van zo’n 25 km. Met mijn “PHOTO? one for 5 yuan” T-shirt – het werd tijd dat ik die vervelende paparazzi-pinda-Chinezen, die continue gevraagd maar ook zeker ongevraagd foto’s van en met mij nemen, tot consument van een nieuwe, money-making business zou maken – begonnen we aan de tocht door de brandende zon. Helaas niet voor iedereen een feest: Joran, die die ochtend in de auto ziek was geworden, bleef met Trudy en Remo in het eerste hostel op de route. Ap en ik gingen door, via de 28 (maar eigenlijk 38) haarspeldbochten omhoog naar 2670 m. Klimmen in de hitte, niet ons (lees: Appie’s) sterkste spel, maar om nou door een oude man en zijn paard die een luie toerist naar boven vervoerd te worden ingehaald…. Ai!
Halverwege sliepen we in een hostel om de volgende ochtend aan de afdaling te beginnen. We zagen een groot varken dat door village-bewoners werd schoongespoeld voor de slacht, een slang en tal van vreemde en luide insecten. En dat terwijl we constant een prachtig uitzicht over de kloof hadden, de rivier en de natuur daaromheen. Hoogtepuntje!
Trudy en de jongens hadden inmiddels – makkelijker gezegd dan gedaan gezien het feit de weg was opgebroken door stukken rots die zo nu en dan naar beneden kwamen donderen – een busje geregeld naar waar wij op dat moment ook waren. We liepen naar de rivier en (één van) haar beroemde Tiger Leaping Stone(s) via een stijl, trapachtig geitenpaadje en aten hotpot met de Alpengluhen, maar dan zonder Alpen natuurlijk, in onze rug. De volgende dag maakten we onze weg terug naar Lijiang door de inmiddels bij ons welbekende “landslides”: de rotsen vlogen letterlijk om onze oren, serious business dus! Terug bij Lijiang aten we Koreaanse barbecue (fantastisch!) en ontdekten we het Chersonissos van China, maar dan dat van tien jaar terug. Muziek komt toch maar langzaam door hier…
Guangzhou en Hong Kong next. Nog een week te gaan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
